Ἄχ, δὲν θ’ ἀφήσῃ ἀπλήρωτη τὴ χάρι Σου ἡ καρδιά μου·
ὅ, τι πληρώνεσαι καὶ Σὺ τὸ ξέρω, Δέσποινά μου...
Πλὴν ξέρω πῶς πληρώνεσαι κ’ εἰς χέρια ποιὰ θ’ ἀφήσω
ὅσα μοῦ χάρισες, χωρὶς καὶ νὰ τὰ λησμονήσω...
Θενὰ πεινῶ, καὶ στὸ φτωχὸ θὰ δίνω τὸ ψωμί μου·
τὸ φόρεμά μου τὸ ζεστὸ θὰ βγάζω ἀπ’ τὸ κορμί μου
καὶ θὰ τὸ δίνω `ς ὀρφανὸ παιδί νὰ μὴ κρυώσῃ...
Ἔτσι μπορεῖ καὶ τὸ Θεὸ κανεὶς νὰ τὸν πληρώσῃ!