Εἶχον εἰς τὴν καλύβην των βωμὸν ἀνυψωμένον,
ὃν τὰ παιδία ἔστεφον μὲ ἄνθη πλήρη μύρων·
κῆπον μικρὸν πλὴν εὔσκιον, ἐκ ρόδων πληρωμένον,
καὶ διαυγὲς ρυάκιον ἐντὸς αὐτοῦ μυρμῦρον...
Ἐκεῖ συνήθως ἔμενον ὑπὸ σκιὰν πλουσίαν
κ’ ἤκουον συγχεόμενον εἰς μίαν μελῳδίαν
τ’ ᾆσμα τῆς αὔρας, τῶν πτηνῶν, τοῦ ρύακος, τῶν φύλλων·
καί νήθουσα, μὲ ὀφθαλμὸν ἡ νέα μήτηρ φίλον
τὰ ὀρφανά της ἔβλεπε καθήμενα σιμά της·
ἐκέντα πέπλον παρ’ αὐτῇ συνήθως ἡ μικρά της,
διὰ μικρὸν τι ἄγαλμα τῆς Ἀθηνᾶς ἠρέμα,
κ’ ἐσύνθετ’ ὁ Θεόπομπος ὑπὲρ τοῦ Φοίβου στέμμα.
Ἦτον ἁγία, καθαρὰ κ’ εὐγνώμων ἡ χαρά των
κ’ εἰς τῆς ψυχῆς των ἔθαλλεν ἡ ἀρετή τὰ βάθη·
ὤ, πόσους ὕμνους ἔψαλλον ὑπὲρ τῶν ἀθανάτων
καὶ πόσους μύθους θελκτικοὺς τὰ τέκνα εἶχον μάθει!