Τὴν ἄλλη μέρα, τὴν αὐγὴ τὰ δυὸ ἀγκαλιασμένα,
στόμα μὲ στόμα κατὰ γῆς βρεθῆκαν τὰ καϋμένα
δὲν τὰ ἐχωρίσαν· καθὼς τὰ ηὕρανε τὰ θάψαν
κ’ ἕνα κερὸ καὶ γιὰ τὰ δυο στὸ μνῆμά τους ἀνάψαν.
Στὸν τάφο δυὸ τριανταφυλλιαὶς μονάχαις τους φυτρῶσαν,
τὸ χῶμά τους πρασίνισαν, τὸν ὕπνο τους μυρῶσαν·
σμίγουν ἡ ρίζαις τους στὴ γῆ καὶ στὸ σταυρὸ οἱ κλῶνοι
καὶ δυὸ τριανταφυλλάκι’ ἀνθοῦν μονάχα κάθε Μάϊη,
κι’ ὅταν κανένας ἀδελφὸς μ’ ἀδέλφι του μαλόνει,
τὰ ρόδα τους μυρίζεται κ’ ἡ ἔχθρα του περνάει!