Δὲν πῆγε εἰς τὴν ἐκκλισιά, τὴν εἶχε στὴν καρδιά του
ὸ νειὸς τὴν ἐκκλησιά του·
ὅλη τὴ νύχτα ἔγραφε κι’ ἀπὸ καμπάνας ἦχο,
γιὰ τ’ ἅγια Χριστούγεννα ἔπαιρνε κάθε στίχο·
ἀπ’ τὸ κανδύλι τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔβλεπε ἡ ματιά του
ἔγραψε μὲ τὴ λάμψι του τὸ νέο ποίημά του!
Ὁ Ἰησοὺς περίλυπος στὸ πλάγι του ἐστάθη,
κι’ ὁ Πέτρος, εἶπε· - Κύριε, τὸν παίρνομε ἀπάνω;
Κ’ ἐγὼ δὲν ξέρω, πλὴν θαρρῶ πολλὰ πὼς θενὰ πάθῃ...
Δὲν εἶναι γιὰ τόν κόσμο αὐτὸν τὸν ἄδικο καὶ πλάνο!
Τοῦ Ἰησοῦ ἐστέναξαν τὰ στήθια τ’ ἁγιασμένα,
κ’ εἶπε· - Ἂν ἤξευρες αὐτὰ τὰ μάτια τὰ κλεισμένα
πόσα θὰ χύσουν δάκρυα... ἂν ἤξευρες ἀκόμα
πόσα φαρμάκια θενὰ πιῇ τὸ σπλαχνικό του στόμα,
τὰ δυο σου μάτια θἄτρεχαν γι’ αὐτὸν ὡσὰν τὴ βρύσι!!
- Πάρτονε τότε, Κύριε, πριχοῦ νὰ μαρτυρήσῃ...
Μὴ τὸν ξυπνήσῃς τ’ οὐρανοῦ εὐλογημένε Κρίνε,
εἶπε στὸν Κύριο δειλὰ τοῦ Μαθητοῦ τὸ στόμα.
- Πέτρο, ὁ δρόμος τ’ οὐρανοῦ, τὸ Γολγοθᾶ μου εἶναι·
καὶ ἐγὼ ἀνεβηκ’ ἀπ’ αὐτὸν στὸ φωτεινό του δῶμα!
Τὸν δρόμο αὐτὸν τὸν ξεύρεις σύ... Ὁ νειὸς ὁποῦ κοιμᾶταο
καὶ εἰς ἀγάπης ὄνειρο τὴν ὥρ’ αὐτὴ πλανᾶται,
λύρα κρατεῖ... πλὴν δάκρυα πρέπει πολλὰ νὰ χύσῃ,
γιὰ νὰ μπορέσῃ ἕνα καιρὸ καλὰ νὰ τραγουδήσῃ...
Τὸ δάκρυ τοῦ τραγουδιστῆ εἶν’ οὐρανοῦ τραγοῦδι,
πρέπει νὰ ποτισθῇ ἡ γῆ γιὰ νἄβγη τὸ λουλοῦδι!
Τὸ χέρι Του εὐλόγησε γλυκὰ-γλυκά, σὰν μάνα,
τὸν ποιητὴ ποὺ ἔμελλε μαρτύρια νὰ πάθῃ,
ὅταν ἀκούσθη πρωϊνὴ τῆς ἐκκλησιᾶς καμπάνα
καὶ μὲ τὸν ἦχο Δάσκαλος καὶ Μαθητὴς ἐχάθη!
Ποιὸς ξέρει, ποιὸς ὁ Ποιητὴς νὰ ἤτανε ἐκεῖνος;...
Ἄχ, σ’ ὅλους ἔκαμε καλὰ τῆς Βηθλεὲμ ὁ Κρίνος
καὶ μοναχὰ ὁ ποιητὴς σ’ Αὐτὸν δὲν βρῆκε χάρι·
τὸν Πέτρο δὲν τὸν ἄκουσε ἀπάνω νὰ τὸν πάρῃ!...