Εἰς τῆς πλατείας βγήκανε σιωπηλοὶ στὴ μέση·
- Βλέπεις, τοῦ εἶπε ὁ Χριστός, τι εἶνε τὰ παλάτια;
Ἀλλὰ τὸ δύστυχο αὐτὸ θὰ γκρεμισθῇ, θὰ πέσῃ·
ὅλοι σὲ λίγο θὰ χαθοῦν καὶ θὰ γινοῦν κομμάτια!
Ἔξω, ναὶ ἔξω ἀπ’ τοὺς δυὸ ἐκείνους σκύλους μόνο...
Κ’ ἐστέναξε· καὶ ὁ Θεὸς ἀκόμη ἔχει πόνο·
τὸν πόνο ποὔχει σὰν κτυπᾷ πατέρας τὸ παιδί του,
ὁποῦ ἐκεῖνο τιμωρεῖ καὶ δέρνει τὴν ψυχὴ του...
Γι’ αὐτὸ μετάνοιωσ’ ὁ Θεὸς ὁποῦ μᾶς ἔχει φτιάσει·
περνοῦσε τόσο ἔμμορφα τὸν ἄνθρωπο πρὶν πλάσῃ!
Τὴν κεφαλή του ἔσκυψε, ὁ Πέτρος έφοβήθη
κ’ ἐκείνους ποὺ ἀμέριμνοι γιορτάζουν ἐλυπήθη·
- Κύριε, εἶπε· Κύριε, ἐκεῖ ἀπάνω ὅλοι,
σὲ τέτοια μέρα σπλαχνικὴ, στὴν ἐδική σου σχόλη,
ὅλοι σ’ ὀλίγο θὰ χαθοῦν καὶ πέτραις θὰ τοὺς θάψουν;
Δὲν εἶνε μέσα καὶ σ’ αὐτοὺς δυὸ τρεῖς καλοὶ νὰ σώσῃς;
Δὲν πάει μάναις σήμερα παιδιὰ νεκρὰ νὰ κλάψουν...
Καλλίτερα, καλλίτερα, Χριστέ, νὰ τοὺς λυτρώσῃς!
- Πέτρο, ἀπὸ τὸν Πατέρα μου κατάρα ἔχουν πάρει·
- Ναί, Κύριε· πλὴν εἰς Αὐτὸν μεγάλη ἔχεις χάρι·
μιὰ δέησί Σου – μάλιστα σὲ τούτη τὴν ἡμέρα -
καὶ ἡ κατάρα σβήνεται τοῦ σπλαχνικοῦ Πατέρα...
- Θαρρεῖς, πὼς περισσότερο λυπᾶσαι ἀπὸ μένα;
Εἶπ’ ὁ Χριστὸς... κ’ ἐστέναξε· ἂν ὅμως δὲν πεθάνουν
ὅσ’ ἄδικα κι’ ἂν ἔχουνε ὡς τώρα καμωμένα,
δὲν εἶνε τίποτα μπροστὰ `ς ἐκεῖνα ποὺ θὰ κάμουν!
- Θὰ μετανοιώσουν, Κύριε, ἀνίσως τοὺς φωτίσῃς·
καὶ τί, καὶ τι δὲν γίνεται ὅταν ἐσὺ θελήσῃς...
- Πλήν, εἶπε, ἡ μετάνοια δὲν θἆνε ἰδική τους·
πρέπει νὰ εἶνε μέσα τους νὰ βγῇ ἀπ’ τὴν ψυχή τους...
Μιλοῦσ’ ἀκόμη, καὶ σεισμὸς ἐταραξε τὸ χῶμα
κ’ ἐσείσθη τὸ παλάτι·
πλὴν τοῦ Χριστοῦ στὸν οὐρανὸ ὑψώθηκε τὸ μάτι
καὶ τὸ σεισμὸ σταμάτησε τὸ σπλαχνικό Του στόμα!
Ὁλόχαρος γονάτισε ὁ Πέτρος ἐμπροστά Του
καὶ δακρυσμένος φίλησε τὰ πόδια τ’ ἄχραντά του.