Σὲ μιὰ στιγμὴ ὁ Κύριος κι’ ὁ Πέτρος εὑρεθῆκαν,
μέσ’ στὰ Ἱεροσόλυμα, τὴ γῆ τὴν ἀγιασμένη,
καὶ τὴ ζωὴ ποῦ πέρασαν σ’ αὐτὴν ἐνθυμηθῆκαν·
ἀκόμη νύκτα ἤτανε, μ’ ἀστέρι ἀργυρωμένη·
ὅταν ἀκούστη ἀπὸ μακρυὰ τῆς νύκτας τὸ ὀρνίθι·
ὁ Πέτρος ἀνατρίχιασε κι’ ἄλλη νυχτιὰ θυμήθη
κι’ ὀρνίθι ἄλλο... Καὶ στὴ γῆ ποὺ ὁ Χριστὸς πατοῦσε,
ἔσκυψε καὶ τὸ χῶμά της στενάζοντας φιλοῦσε...
«Τ’ ὀρνίθι σοῦ ἐνθύμισε, εἶπ’ ὁ Χριστός, τὴν ὥρα,
ὁποῦ μ’ ἀρνήθης τρεῖς φοραὶς σ’ αὐτὴ ἐδῶ τὴ χώρα·
Ἀλλὰ καὶ πόσα ἔπαθες γιὰ μένα δὲ θυμᾶσαι;...
Τὸ κρῖμα ἐκεῖνο τὤσβυσες καὶ μὴ τὸ συλλογάσαι!»
Ἀπάνω τὸν ἐσήκωσε τὸ σπλαχνικὸ του χέρι·
χαϊδευτικὰ τὸν κύτταξαν τὰ μάτια τ’ ἁγιασμένα
κ’ οἱ θεῖοι ὁδοιπόροι μας ἐβλέπανε τὰ μέρη
ποὺ ζήσανε σὰν ἄνθρωποι σὲ χρόνια πικραμένα.
Ἔξαφνα ἐστάθη ὁ Χριστός· - Γύρισε, Πέτρο, πίσω·
δὲν ἠμπορῶ ἀπ’ τὴ μεριὰ αὐτὴ νὰ περπατήσω·
καὶ μὲ φωνὴ θλιμμένη
εἶπε σιγὰ. - Στὸ Γολγοθᾶ ὁ δρόμος αὐτὸς βγαίνει!...