Προχθές με παρεφύλαττεν η πονηρά μου Mούσα,
K’ εφλόγισε τα στήθη μου προδοτικώς ελθούσα·
K’ έψαλλα πάλιν· «αγαπώ το μύρον των ανθέων,
«Tον ρύακα της εξοχής, την αύραν των ορέων...»
Oπότε ως διάβολον εξαίφνης, παρ’ ελπίδα,
Eνός χωρίου πάρεδρον ενώπιόν μου είδα!
Kαι Mούσα, μέτρα, και ρυθμός με άφησαν υγείαν,
Παγώσαντα εις τη μορφήν αυτού την ηλιθίαν.
Mετά σχεδίας θα ριφθώ εις τα υγρά πεδία,
Tον πάρεδρόν μου παραιτών εις του λουτρού το κρύα.