Νὰ, ἡ Σκυθία, ποιητή, ξεπλόνεται μπροστά σου·
τὴν βρίσκει τόσο σκοτεινὴ καὶ κρύα ἡ ματιά σου;
Κύττα λαγκάδια πέλαο, ποτάμια, λίμναις, βράχια,
κύτταξε γῆ ἀτέλειωτη, ὁλόχρυση ἀπὸ στάχυα...
Πόσαις Ἑλλάδες, δύστυχε, οἱ κάμποι τοῦτοι κάνουν!
Μόνο τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ τὴν ἔκτασί τους φτάνουν...
Γιὰ ἰδές· σὰν κύματος ἀφρὸς κινοῦνται τὰ κοπάδια·
γελάδες βόσκουν ἥμεραις στὰ πράσινα λιβάδια
καὶ Βοσκοποῦλες τοῦ ἀγροῦ μαζεύουνε λουλούδια,
ὡσὰν καὶ στὴν πατρίδα σου, μ’ ἐρωτικὰ τραγούδια·
ρούσσαις στὴν ὄψι, στὰ μαλλιά· στήθεια, ἀφρὸς καὶ χιόνι,
μὰ χιόνι π’ ἄσβεστη φωτιὰ νύχτα καὶ μέρα χώνει!
Γιὰ εἰπές· δὲν εἰμπορεῖ κ’ ἐδῶ ἀκόμη νὰ βλαστήσῃ
κἀνεὶς Θεόκριτος, γι’ αὐταὶς γλυκὰ νὰ τραγουδήσῃ;
Ὁ παντοδύναμος Θεός, παντοῦ, στὸ κόσμον ὅλο,
ἔσπειρε χάρι κ’ εὐμορφιά· ἀκόμη καὶ στὸν Πόλο!