Καὶ μέσα σ’ ὅλα, μέσ’ αὐτὴ τὴν κόλασι, τὸ φεῖδι
ἡ ἄκαρπη μετάνοια, ἡ ὄχεντρα ἡ τύψι,
ὁποῦ σοῦ τρώγει τὴν ψυχὴ καὶ χάρο δὲν σοῦ δίδει
καὶ ὁποῦ σ’ ἀφήνει ζωντανὸ στῆς φυλακῆς τὴ σῆψι...
Ἡ τύψι· κάθε σου πνοὴ καὶ δάγκαμά της ἕνα,
κι’ ἂν εἶν’ τὰ μάτια σου κλειστὰ κι’ ἂν εἶνε ἀνοιγμένα.
Καμμιὰ στὸν κόσμο κόλασις, στὸν κάτω, στὸν ἐπάνω,
καμμιὰ δὲν εἶνε σὰν κι’ αὐτήν· ἀνίσως καὶ κλεισθοῦνε
τὰ θολωμένα μάτια σου, σ’ ὄνειρο βλέπεις πλάνο
ἐκείνους ὅπου σκότωσες νὰ σὲ παρακαλοῦνε...
Κείνου ποῦ πῆρες τὸ ψωμὶ νὰ σὲ φωνάζῃ κλέφτη,
τὴν ἐκκλησιὰ ποῦ κούρσεψες ἀπάνω σου νὰ πέφτῃ!