Μοιράστε τα· ὅμως ἐγὼ δὲν ἔχω, παρὰ μόνον
ἀγάπη, πόθους, προσευχὴ καὶ πόνο, πολὺ πόνο...
Εἶναι τὰ πλούτη μου φτωχά, πλούτη καρδιᾶς, παιδί μου...
Καὶ δὲν μποροῦνε ὅλ’ αὐτὰ τὰ πλούτη μαζωμένα,
ἕνα νὰ δώσουνε ψωμὶ εἰς τὰ μικρά μου, ἕνα!
Ἄχ, ὅσα καὶ τὸν οὐρανὸ μποροῦνε νὰ στολίζουν,
κάτω ἐδῶ, λίγο ψωμί παιδί μου δὲν ἀξίζουν...
Μακρυὰ τὰ σύννεφα, μακρυὰ τὰ φείδι’ ἀπ’ τὰ λουλούδια·
μακρυὰ ἡ πίκρ’ ἀπ’ τὴ χαρά, τὸ δάκρυ ἀπ’ τὰ τραγούδια·
κανεὶς καὶ τίποτε σ’ αὐτὴν τὴν ὥρα δὲν στενάζει·
ὅλα γελοῦν καὶ χαίρονται ὁ Μίλιος σὰν γιορτάζῃ!
Ὅμως κανείς, οὔτε αὐτῆς τῆς μάνας σου ἀκόμα
τὰ χείλη δὲν χαμογελοῦν σὰν τὸ δικό μου στόμα!