Ὤ, ἡ ψυχή μου δέεται καθ’ ἣν στιγμὴν προπίνω
καὶ εἰς ὀνείρου ρεμβασμὸν νὰ φεύγῃ τὴν ἀφήνω.
Ἐκείνου βλέπω τὴν μορφὴν καὶ ὄχι τῶν παρόντων·
πότε φαιδρὰν καὶ φαεινὴν καὶ πότε μαῦρον πόντον,
πότε μὲ ὄψιν Ἕλληνος, πότε Ρωμαίου πάλιν,
ἀλλὰ μεγάλην πάντοτε, πλὴν πάντοτε μεγάλον...
Τῆς Αἰτωλίας σύννεφον τὸ ὄμμα του βαθύνει
καὶ Ἑπταλόφου φῶς ἁβρὸν τὸ χεῖλοός του ἀφήνει·
τὸν βλέπω σιδηρόφρακτον, παλαίοντα καθ’ ὅλων,
μὲ τοὺς ἐχθρούς, μ’ ἡμᾶς αὐτούς, τὸν ἑαυτόν του ἔτι·
ἐγείροντα τῆν ἀρετήν, συντρίβοντα τὸν δόλον,
καὶ τὴν Ἑλλάδα φέροντα εἰς νέας δόξης ἔτη!
Τὸν βλέπω κ’ ἡ καρδία μου τὸ ὄνομά του κράζει...
Τὰ κύπελλα ὑψώσατε· τὸ μέλλον ἑτοιμάζει·
τὸ μέλλον· σκαπανεὺς αὐτοῦ καὶ ἀρχηγὸς ἐπίσης,
ἄλλοτε ὡς άνατολὴ καὶ ἄλλοτε ὡς δύσις,
ὁδὸν ἀνοίγει· ἔμπροσθεν ἂν βράχος ἀνυψοῦται,
ἤ ἄνθος, ἀδιαφορεῖ· τὸ θραύει καὶ βαδίζει.
Ἐνίοτε ἡ ὄψις του ἐκ λύπης συννεφοῦται,
πλὴν κ’ ἔκκλησία τὴν ὁδὸν ἄν φράττῃ, τὴν κρημνίζει...
Νὰ τὴν εὐρύνῃ μάχεται· αὐτὸ ἐκεῖνος βλέπει·
δι’ ὅλα τ’ ἄλλα τὄμμα του πυκνὴ καλύπτει σκέπη.