Δέξου, Χαριτωμένη μου, δέξου, Κυρά μου, πάλι,
εὐγνωμοσύνη ἀτέλειωτη, ἀθάνατη, μεγάλη
σὰν τῆς ἐλεημοσύνης Σου τὸ πέλαγος! Νὰ κλείσουν
τὰ μάτια μου στῆς ξενητειᾶς τὸ γρυνιασμένο στρῶμα,
χωρὶς νὰ ἰδοῦνε Πειραιᾶ κι’ Ἀθήνα ν’ ἀντικρύσουν·
νὰ μὴ δεχθῶ ἕνα φιλὶ στοῦ τάφου μου τὸ χῶμα,
ποτέ μου νὰ μὴ μυρισθῶ τριαντάφυλλο τ’ Ἀπρίλι
καὶ ν’ ἀρνηθῶ λίγο νερὸ σὲ διψασμένο χεῖλι,
ἄν παύσω νὰ δοξολογῶ τὸν Οὐρανὸ κ’ Ἐσένα...
Εὐχαριστῶ, χίλιαις φοραὶς Σ’ εὐχαριστῶ, Παρθένα!