Δέξου, Χαριτωμέοη μου, δέξου, Κυρά μου, πάλι,
εὐγνωμοσύνη ἀθάνατη, ἀτέλειωτη, μεγάλη
σὰν τῆς ἐλεημοσύνης Σου τὸ πέλαγος! Νὰ κλείσῃ
στὴ ξενητειά τὸ στόμα μου· ποτὲ νὰ μὴ φιλήσῃ
τὴν ἄχραντη εἰκόνα Σου· ποτὲ στὴν ἀγκαλιά μου
τὰ τρία ποῦ μοῦ χάρισες νὰ μὴν ἰδῶ παιδιά μου,
νὰ μὴν ἰδῶ τὴ μάνα τους, τὴ μάνα τὴ δική μου,
τὸ μοναχό μου ἀδελφό, τὴ μόνη ἀδελφή μου,
νὰ μὴ φιλήσω τὸ Σταυρὸ στὸν τάφο τοῦ Πατέρα,
ἄν ἡ εὐγνωμοσύνη αὐτὴ τελειώσῃ καμμιὰ μέρα!