Ἄχ, ὅ, τι νοιόνω στὴν καρδιά, τοῦ κάκου, δὲν τὸ γράφω,
καὶ τὴν εἰκόνα τ’ οὐρανοῦ μὲ χρῶμα γῆς τὴν βάφω.
Ὄψι πρὸς ὄψι τὸ Θεὸ ἀκόμη δὲ τὸν εἶδα
κ’ ἐξέχασα τόσο καιρὸ στὰ ξένα τὴν πατρίδα...
Δὲν μὲ ἀφήνουν τῆς ζωῆς τὰ πάθη, αἱ ὀδύναι·
ἄ, τι ζωὴ θὰ εἶν’ ἐκεῖ· θὰ εἶναι; Εἶναι, εἶναι!