Εἴς τινα τότε στενωπὸν τῆς γῆς, εἰσερχομένην
βαθέως είς τὴν θάλασσαν, τὸ κῦμα γεφυροῦσαν,
κατάλευκον διέκρινες καλύβην ὑψωμένην,
ὡς νεαρὰν ἀμυγδαλῆν τοῦ ἔαρος ἀνθοῦσαν.
Ἐκεῖ μὲ δύο ὀρφανά, ἄρρεν καὶ θῆλυ, νέα
γυνή τις ἔζη θελκτική· τὸ ἄρρεν ἐκαλεῖτο
Θεόπομπος καὶ ἡ μικρὰ θυγάτηρ της Νικαία·
δὲν ἐκοιμᾶτο καὶ αὐτή, πλὴν δυστυχὴς δὲν ἦτο·
διότι μήτηρ δύναται ν’ ἀντιπαλαίσῃ μόνον,
ἀκόμη κ’ εἰς ἀθάνατον ἀνίαν καὶ εἰς πόνον!
Πόθος ἀγάπης υἱϊκῆς, θερμὴ φιλοστοργία,
τόσαι ἀθῶαι παιδιαὶ κ’ ἰδίως ἐργασία,
ὑπῆρξαν τεῖχος δι’ αὐτούς... κ’ ἐκ τῆς μακρᾶς ἡμέρας
ἐξώριζον τῆς θλίψεως τὸ νυσταλέον τέρας.