Μέσ’ στὸ σκοτάδι χάνεται μὲ τὸν ἀποθαμμένο·
μὰ νάτος πάλι φαίνεται· βαθειὰ λαγκάδια σχίζει
κι’ ὀπίσω τους, εἰς τὴν οὐρὰ τ’ ἀλόγου του δεμένο,
σὰν κἄτι τι ἀσπρίζει...
Σὲ χώρα μπήκανε· ἀργὰ ὁ Μαῦρος τώρα πάει
κ’ ἐμπρὸς σὲ σπῆτι σκοτεινὸ τὸ δρόμο του κρατάει·
- Ἄνοιξε, ἀδέλφι μ’ ἄνοιξε· κουράσθηκα νὰ τρέχω·
εἰς τὴν οὐρὰ τ’ ἀλόγου μου τὴ νύφη μου τὴν ἔχω...
Μὲ βία ἡ θύρ’ ἀνοίγεται κι’ ὁ ἀδελφός του βγαίνει·
κερὶ κρατεῖ στὸ χέρι του· τοὺς βλέπει καὶ χλωμαίνει
- Τὴν σκότωσες τὴν ἄπιστη, τοῦ λέγει, ἀδελφέ μου;
- Μὲ εἶδε καὶ ἐπέθανε· δὲν σκότωσα ποτέ μου!
- Ξεκαβάλλικ’ ἀδέλφι μου· ἔχω φωτιὰ ἀναμμένα·
ἔμπα στὸ σπῆτι μας – Φωτιά δὲν μὲ ζεσταίνει ἐμένα!
Τὸν πεθαμμένο μὲ ψαχτὸ κυττάζει ὁ ἄλλος μάτι·
- Τι ἔχεις, λέγει· - Τίποτα, ἀρρώστησα κομμάτι...
- Ἀρρώστησες; τ’ ἀδελφικὸ φιλὸ θὰ σὲ ζεστάνῃ
καὶ θὰ σὲ γιάνῃ, ἀδέλφι μου· - Κανεὶς δὲν θὰ μὲ γιάνῃ·
ἤθελα μόνο, ἂν μ’ ἀγαπᾷς, τὴ γῆ βαθειά νὰ σκάψῃς
κ’ ἐκείνη ποὺ ἀπέθανε ἀπόψε νὰ τὴν θάψῃς...
Τ’ ὀρνίθι ἀκούσθη· ἀστραπὴ στὸν οὐρανὸ ἀνάφτει·
ἀνατριχιάζει ὁ νεκρὸς κι’ ὁ Μαῦρος τὴ γῆ σκάφτει·
- Βλέπεις; τοῦ λέγει· βιάζεται ὁ Μαῦρος· θενὰ φύγω·
στὸν πρῶτο ὕπνο ἐξύπνησα· κοιμήθηκα ὀλίγο...
Πηγαίνω τὸ κρεβάτι μου κοντὰ δὲν τὤχω τώρα·
τρέχει ὁ Μαῦρος γρήγορα, μὰ τρέχει καὶ ἡ ὥρα!
- Τι λές, ἀδέλφι μου, τι λές, ἐμεῖς νὰ χωρισθοῦμε;
Ἀπόψε θενὰ κοιμηθῶ κοντά σου, στὸ πλευρό σου.
- Νὰ μὴ τὸ δώσῃ ὁ Θεὸς μαζὺ νὰ κοιμηθοῦμε!
Μὰ βλέπε με καμμιὰ φορὰ κ’ ἐμένα στ’ ὄνειρό σου -
τὰ μάτια του θολώσανε· κινᾶ, πλὴν στρέφει πάλι·
ἀπ’ τ’ ἄλογό του ἔσκυψε, γλυκά, ἀγάλι-ἀγάλι
καὶ τὸν ἐφίλησε... φιλὶ δὲν ἦταν τὸ φιλί του·
ἦταν ξερίζωμα καρδιᾶς, ἡ δεύτερη ψυχή του!

Μέσ’ στὴν ἀγκάλη ὁ ζωντανὸς τοῦ πεθαμμένου μπαίνει,
ὁ Χάρος τοὺς σπλαχνίσθηκε καὶ τὴν ψυχή του παίρνει.