Ἄχ, εἶναι σκληρὸ μὲ τὴν καρδιὰ ἐκείνου
κόρη ν’ ἀγαπᾷς, κόρη κιτριᾶς καὶ κρίνου,
καὶ ἀντὶ ἀνθοῦ νὰ βρῇς ἀγκάθι ἐμπρός σου!
Εἶναι κόλασις ἀγνώριστη ἀκόμα,
ν’ ἀγαπᾷς θεὸ καὶ νἆνε ὁ θεός σου
σάρκα καὶ σεισμὸς σὲ φλογισμένο στρῶμα...
Ὅσοι ξεύρουνε τὸν ξένον τοῦτον πόνο,
τὴ ζωή τοῦ νειοῦ, αὐτοὶ γνωρίζουν μόνο·
εἶχε στὴ καρδιὰ βαθειὰ γιὰ κείνη θλῖψι·
ὄχι ἔρωτα, ὄχι ἀγάπη· τύψι,
τύψι κ’ ἔλεος, μετάνοια, ὀδύνη
καὶ ἀποστροφὴ κι’ ἀγγέλου καλωσύνη...
Καὶ τὴν ἔφευγε κι’ ἀποπλανᾶτο μόνος,
μέσ’ σὲ ρεμματιαὶς ἡμέρα, νύκτα, δείλη·
πλὴν τὸν γύριζε ἐλέους πίσω πόνος·
μὲ μαρτυρικὸ χαμόγελο στὰ χείλη,
ἡ εὐγενικὴ τῆς ἔκρυβε ψυχή του,
τὸ μαρτύριο, τὴ θλῖψι τὴν κρυφή του.
Σεῖς ποὺ ἔχετε καρδιὰ μέσ’ στὴν καρδιά σας,
μὴν τὴν ρίχνεται στὸ πρῶτο ἀπάντημά σας,
εἰς τὴν πρώτη νειὰ ποὺ ἔξαφνα ἰδῆτε·
μὴ τὴ δίψα της τὴν σβήνετ’ ὅπου βρῆτε.
Τ’ ἄχραντά της μὴ ὅπου κι’ ἂν εἶν’ σκορπᾶτε·
τ’ ἄνθος τῆς ζωῆς μὴ εὔκολα πετᾶτε!
Δίδετ’ ἡ καρδιὰ μὲ τόση εὐκολία,
ἀλλὰ πέρνεται ὀπίσω στάχτη κρύα...
Ἡ αὐγὴ ἀργεῖ· ἀκόμη δὲν χαράζει
καὶ ἀπὸ μακρυὰ βραχνὸ τ’ ὀρνίθι κράζει·
ἔξω ὁ βοριὰς στὰ σκοτεινὰ βογκάει
καὶ στῆς Μάγισσας κοιμᾶται ὁ νειὸς τὸ πλάϊ,
- φεῖδι μὲ πουλί – πλὴν δὲν κοιμᾶτ’ ἐκείνη·
ἡ ἀναλαμπὴ ποῦ ἡ γωνιὰ ἀφήνει,
ξέναις ὠμορφιαὶς φωτίζει κι’ ἄλλα κάλλη·
ἀκουμποῦσ’ ὁ νειὸς σ’ ἀφράτο προσκεφάλι,
ἄχ· σε στήθεια δυο, δυὸ μῆλα μυρισμένα,
σὲ δυὸ κύματα χιονάτα καὶ σμιγμένα.
Τὸν νανούριζε παλμός· καὶ τὸ κορμί υοθ
ὅλο ἐσκέπαζαν μαῦρα μαλλιὰ ἁπλωμένα·
ἦταν σὰν νεκροῦ ἡ ὄψις ἡ χλωμή του
καὶ τὰ μάτια του ἀστέρια σκεπασμένα,
μέσ’ στὴν ἀγκαλιὰ ἡ κόρη τὸν κρατοῦσε
καὶ τὸν κύτταζε μὲ μάτι ἀναμμένο·
πότε στέναζε καὶ πότε ἐφιλοῦσε
στὰ δυὸ χείλη του τριαντάφυλλο κλεισμένο!
«Ξύπνα, τοὔλεγε, τοῦ Παρνασσοῦ λουλοῦδι
- κ’ ἤτανε ἡ φωνή, χάϊδι, φιλί, τραγοῦδι -
«Ξύπνα, φίλησε, στὰ χείλη μου κεράσι
«καὶ στὰ μάτια μου ὁλόκληρη τἡν πλάσι
«Τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου στὴ ματιά μου
«καὶ τὴ δύσι του στὰ δύο μάγουλά μου.
«Ξύπν. Ἀγκάλιασε, ἡ νειότη πρὶν νὰ σβήσῃ,
«Κρίνο ζωντανό, μὲ σάρκα κυπαρίσσι·
«Κι’ ἀπ’ τὰ σύνεφα κι’ ἀπὸ ψηλὰ ριχμένα,
«Μῆλα τ’ οὐρανοῦ στὸν κόλπο μου κρυμμνα.
«Ξύπνα νὰ χαρῇς τὴ νειά ποὺ σὲ λατρεύει·
«Ἄχ, ὁ ὕπνος σου τὰ κάλλη μου σοῦ κλέβει!»
Σὲ λησμονησιὰ κ’ εἰς ὕπνο βυθισμένος,
δὲν ἐξύπνησε ὁ νειὸς ὁ πικραμένος.
Ἄνθρωπο ποτέ, ποτὲ μὴν ἐξυπνᾶτε!
Εἶνε θλιβερή, μεγάλη ἁμαρτία,
νὰ τὸν ἐξυπνᾷς τὴν ὥρα ποὺ κοιμᾶται·
ἡ ἀνάστασις δὲν εἶνε εὐτυχία!
Ὁ Θεὸς ζωῆς μᾶς ἔχει δώσει κῦμα,
πλὴν διώρθωσε τὸ λᾶθός του τὸ μνῆμα...
Τρόμαξε ἡ νειὰ στὴν τόση σιωπή του·
δὲν ἀκούστηκε καμμιὰ ἀπάντησί του·
σκύβει, τὸν φιλεῖ, τὸν σείνει φοβισμένη,
ὅμως ἄφωνος ὁ ποιητής της μένει.
Μπρὸς στὰ μάτια της ἐμπῆκε μαύρη σκέπη
Καὶ σὰν τοῦ πουλιοῦ κτυποῦσε ἡ καρδιά της,
λύχνο ἄναψε καὶ σὰν τρελλὴ τὸν βλέπει·
ἄχ! ἤτανε ἀκίνητος, νεκρὸς ἦταν μπροστά της!
Ἕνα φίλημα δροσιὰ ἢ φλόγα ἀφήνει,
πότε τὴ ζωὴ καὶ πότε χάρο δίνει.
Κατηγορία: