Μπρὸς σὲ πλατεῖα βρέθηκαν καὶ εἶδαν φωτισμένο,
στὴ μέση ἑνὸς περιβολιοῦ παλάτι ἀνυψωμένο·
γύρω-τριγύρω τὤζωναν δεντράκια καὶ λουλούδια,
κι’ ἄκουγες ὄργανα, χαραὶς καὶ γέλια καὶ τραγούδια·
τὴ νύχτα ἐκείνη ἐγιόρταζε μὲ κόλακας κι’ ἀσώτους
ἕνας μεγάλος ἄρχοντας καὶ πρῶτος εἰς τοὺς πρώτους.
Φιλάργυρος καὶ ἄσωτος μ’ ἀνθρώπους ποὺ μισοῦσε,
μ’ ἀνθρώπους ποὺ μισόξευρε καὶ δὲν τοὺς ἀγαποῦσε.
Μὲ πόνο τὸ χρυσάφι του ἐσκόρπαε σὰν χῶμα,
ἐκεῖ ὁποῦ καὶ ἄσωτος δὲν τὸ πετᾷ ἀκόμα!...
Κανεὶς δὲν εἶνε σπάταλος ὡσὰν τὸν φαντασμένο·
αὐτὸς ὁποῦ δὲν ἔδινε νερὸ στὸν διψασμένο,
π’ ἄφηνε μόνο ἄρρωστο παιδάκι νὰ πεθάνῃ,
γιὰ νὰ μὴ δώσῃ γιατρικό, φωτιὰ νὰ τὸ ζεστάνῃ,
ἐξώδευε ὡσὰν τρελλὸς κι’ ἂς ἔκλαιγε ἡ καρδιά του
κ’ ἐπέταγε τὰ χρήματα ἀπ’ τὰ παράθυρά του...
Ὤ! τέτοιους ἔχομε κ’ ἐμεῖς ποὺ δίνουμε βοήθεια,
γιὰ νὰ στολίσουν μὲ σταυροὺς τὰ σπλαχνικά τους στήθια·
ποὺ μνήματα στὸν Κάνιγγα καὶ Βύρωνα σηκόνουν
καὶ χύνουν πόνου δάκρυα, ὅταν γι’ αὐτὰ πληρόνουν...
Μέσα στὴν εὐμορφότερη, τὴν πειὸ μεγάλη σάλα,
μπρὸς σὲ τραπέζι, κάθεται ὁ ἄρχοντας κ’ οἱ ἄλλοι·
τραπέζι πὤχει ἀπάνω του καὶ τοῦ πουλιοῦ τὸ γάλα.
Τρώγουν καὶ πίνουν, τραγουδοῦν, γελοῦν καὶ πίνουν πάλι·
γιὰ τὴν ὐγειὰ τοῦ ἄρχοντα προπίνουν καὶ μεθοῦνε
καὶ στρέφουνε τὸ πρόσωπο καὶ τὸν περιγελοῦνε...
Κι’ αὐτὸς στὸ περιγέλιο τους γελᾷ καὶ καμαρόνει·
σὲ κάθε μια τους πρόποσι τρεῖς σπιθαμαῖς ψηλόνει
καὶ μέσα στὰ ποτήρια τους κρασὶ τῆς Κύπρου χύνει.
Πλὴν γιὰ μετάδοσι σταλιὰ στὴν ἐκκλησιὰ δὲν δίνει!
Ἄχ· πόσοι μὲ τ’ ἀτίμητα κεῖνα κρασιὰ ποὺ πίνουν
καὶ κατὰ γῆς τὰ χύνουν,
πόσοι μπορούσανε πτωχοὶ νὰ ζήσουν, νὰ ντυθοῦνε·
πόσα κορίτσια νὰ σωθοῦν πριχοῦ νὰ κρεμασθοῦνε!
Σὰν κτήνη ὅλη τὴ νυχτιὰ μεθούσανε ἐκείνη·
ἄ, ὄχι· ὡσὰν ἄνθρωποι· μὴ βρίζωμε τὰ κτήνη...
Ὁ Ἰησοῦς προπέρασε τὴ θύρα τοῦ πλουσίου·
ὁ Πέτρος κοντοστάθηκε καὶ εἶπε τοῦ Κυρίου·
- Δὲν θέλεις στὸ παλάτι αὐτὸ ἀπάνω ν’ ἀνεβοῦμε;
- Θαρρεῖς τῆς χήρας τὸ μικρὸ σπιτάκι πῶς θὰ βροῦμε;
Εἶπ’ ὁ Χριστός, ἔλα νὰ ἰδῇς. Καὶ στὸ παλάτι ἐμπῆκαν,
μὰ καμμιὰ χήρα σπλαχνικὴ μπροστά τους δὲν εὑρῆκαν,
μόνο δυὸ σκύλοι ἄγριοι μὲ ἀναμμένα μάτια,
ἐπεταχθῆκαν τοὺς πτωχοὺς νὰ κάμουμε κομμάτια·
πλὴν ὅταν τοὺς ἐζύγωσαν τὰ δυὸ σκυλιά, μὲ τρόμο
καὶ σέβας, τοὺς ἀφήσανε ἐλεύθερο τὸ δρόμο...
Μόλις ἐκεῖνα ἔφυγαν καὶ μπρὸς τους ἄλλα πάλι
μὲ δυὸ ποδάρια βρέθηκαν· οἱ δοῦλοι τοῦ πλουσὶου·
- Ἔξω, ζητιάνοι! Μὲ ὀργὴ ἐφώναξαν μεγάλη
καὶ χέρι, χέρι ἐσήκωσαν στὴν ὄψι τοῦ Κυρίου!