Καμπάν’ ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ ἀκούστηκε τὸ θόλο·
καμπάνα καὶ στὴ Βηθλεὲμ καὶ είς τὸν κόσμο ὅλο.
Καλοῦσε ἡ μάνα Ἐκκλησιὰ μὲ τὴ γλυκειὰ λαλιά της,
εἰς τοῦ Θεοῦ τὴ γέννησι νὰ πᾶνε τὰ παιδιά της...
Χαρᾶς φωναὶς ἀκούσθηκαν εἰς τοῦ Θεοῦ τὴν πόλι·
τὰ σπίτια ἔλαμψαν μὲ μιᾶς κι’ ἄνοιγε κάθε θύρα,
οἱ δρόμοι ἀπὸ κύματα λαοῦ γεμίσαν ὅλοι
κ’ ἐπήγαιναν στὴν ἐκκλησιὰ στὴ γέννα τοῦ Σωτῆρα!
Κι’ ἀκολουθοῦσε ὁ Χριστὸς κι’ ὁ Πέτρος· σὲ κομμάτι,
στὴ θεία ἔφθασαν σπηλιὰ ποὺ ὑψώθη σ’ ἐκκλησία,
καὶ τοῦ Κυρίου ἔβλεπε χαρούμενο τὸ μάτι,
τῆς ταπεινῆς κοιτίδος Του τὴ θέσι τὴν ἁγία.
Θυμήθη τὴ Μανούλα του χλωμὴ ἀπὸ τὴ Γέννα·
τοὺς Μάγους μὲ τὰ δῶρά τους γονατιστοὺς μπροστά Του,
τὴν ὄψι Του τη βρεφικὴ μὲ μάτια δακρυσμένα,
κ’ έσυγκινήθ’ ἡ θεϊκὴ κι’ ἀνθρώπινη καρδιά Του.
Κ’ εἶπε στὸν Πέτρο· «Ἤτανε καλλίτερ’ ἡ σπηλιά μου,
ὅταν τὴν πρωτοκύτταξε ἡ βρεφικὴ ματιά μου.»
Ἀντιλαλοῦσ’ ἀπὸ χαρὰ ἡ ἐκκλησιὰ μεγάλη
καὶ ὁ παπᾶς ἐφάνηκε εἰς τὴν ὡραία Πύλη,
ὅταν μὲ δίσκο ἕνας τυφλὸς γυρνῶντας παρεκάλει,
γιὰ νὰ τὸν ἐλεήσουνε, μὲ πικραμένα χείλη·
κ’ ἦλθε κ’ εμπρὸς στὸν Κύριο· πλὴν στάθη τρομασμένος
κ’ ἔπεσε ἀπὸ τὰ χέρια του ὁ δίσκος ποὺ κρατοῦσε·
ἐφώναξε κ’ εὑρέθηκε στὴ γῆ γονατισμένος.
Θεὸ ἐμύριζε, Θεὸς τυφλὸς ἐθεωροῦσε!
Καὶ μὲ λυγμοὺς ἐφώναξε· «Γιατρὲ Μεγάλε, δός μου,
μ’ ἕνα Σου λόγο, μιὰ ματιά, μιὰ κίνησι, τὸ φῶς μου!»
Στὰ σκοτεινὰ ἐγονάτισε, στὸ φῶς ἀνασηκώθη
ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ τὸ φῶς τοῦ ξαναδόθη
καὶ «θαῦμα, θαῦμα» ἐκράξανε· σωπᾶσαν οἱ ψαλτάδες,
τὸ εὐαγγέλιο μισὸ ἀφῆσαν οἱ παπάδες,
τὰ μάτια μέσ’ στὰ δάκρυα γλυκὰ λαμποκοποῦσαν,
καὶ τὸν Σωτῆρα ἐδόξαζαν καὶ τὸν Χριστὸ ὑμνοῦσαν.
Ἔγεινε σύγχυσις γλυκιά, χαρὰ μεγάλη ἐστάθη
καὶ μιὰ φωνὴ ἀκούστηκε ἀπ’ τοῦ λαοῦ τὰ βάθη·
«Δὲν ἠμπορεῖ κανεὶς τυφλὸς νὰ εἶνε ἐδῶ πέρα,
ὁποῦ τὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ ἀνοίξανε μιὰ μέρα!»