Δυὸ ἀδελφάκια γκαρδιακὰ καὶ πολυαγαπημένα,
ποτέ τους δὲν χωρίζανε· τἆχε ἡ καρδιὰ δεμένα·
στὴν ἴδια τάβλα ἐγεύουνταν, σ’ ἕνα προσκεφαλάκι·
ἀγκαλιστὰ ἐκοίτουνταν, ἀδέλφι μ’ ἀδελφάκι.
Μὰ ἐξημέρωσ’ ἡ αὐγὴ κ’ ἔφθασ’ ἡ νύχτα ἐκείνη
ποὺ δὲν θενὰ πλαγιάσουνε μαζὺ στὴν ἴδια κλίνη·
κείνους ποὺ ἔσμιξ’ ὁ Θεός, τοὺς χώριζε μία ξένη,
νεράϊδα, κόρη μάγισσας, Σαββατογεννημένη...

Μιὰ μέρα ποὺ τριγύριζε ὁ πρῶτος μέσ’ στὰ δάση
κ’ ἔστηνε ξώβρεγα ψηλὰ πουλάκια γιὰ νὰ πιάσῃ,
λίγο μακριά του ἄκουσε χαρούμενα τραγούδια
κ’ εἶδε μιὰ κόρη, μιὰ ξανθὴ ποὺ μάζονε λουλούδια·
στὰ μάτια ἦταν οὐρανὸς καὶ στὴν ἀσπράδα κρίνος
κ’ ἀντὶ νὰ πιάσῃ αὐτὸς πουλί, ἐπιάστηκε ἐκεῖνος!

Τὴν κόρη αὐτὴ παντρεύεται· ἄχ, μιὰ νυχτιὰ ἀκόμα
καὶ θ’ ἄφηνε τ’ ἀδελφικὸ νὰ γύρῃ σ’ ἄλλο στρῶμα·
γι’ αὐτὸ μὲ ὅλη τὴ χαρὰ ποὺ ἔχει στὴν καρδιά του,
εἶναι ἡ ὄψι του χλωμή, θολὴ κάθε ματιά του...
Κι’ ἂν καὶ μπροστά της σὰν κερὶ μέρα καὶ νύχτα λυόνει,
τὴν ἀγαπᾷ καὶ τὴν μισεῖ· θαρρεῖ τὸν ξαδελφόνει...