|
Στίχοι: Γιάννης Πλαχούρης
Μουσική: Αμελοποίητα
Τοξότης όρισε να παντρευτώ την Έρημο
σχέση καρφωμένη με βέλος στον θώρακα χωρίς καρδιά και αίματα. Ανάσαινα το κίτρινο, δίψαγα βιολετί. Ο Ήλιος έκαψε το πρόσωπο μ’ έπεισε ν’ αλλάζω δέρμα συχνά σαν φίδι. Άμμος πάνω σε άμμο, λόφοι μετά τους λόφους βήματα σμιλεμένα στις θίνες, Τέχνη έτοιμη να ξελογιατεί με τον Άνεμο. Και «ύστερα τι;» Τι φεύγει; Τι έρχεται; Τι μένει; Λιώνουν μέσα σε στέρνες φως οι καλεσμένοι παράλληλες εφήμερες γραμμές, σπασμένα επίπεδα στον πάτο του ορίζοντα. Και που ήρθανε δεν τους συνάντησα. Κρυφτήκανε στο στομάχι του αμνού και σε μαντήλες κεντημένες από χέρια που ποτέ δε θα γνωρίσουμε
Αβάσταχτος είναι ο δρόμος της μέρας
Γι’ αυτό πολλά στολίσαμε την Νύχτα σταθερά σημάδια η Πούλια, ο Ωρίωνας, οι Άρκτοι, ο Κάστορας αξίες γνώριμες, δικοί μας Μύθοι που τους γεννήσαμε άστρα ψηλά χάδι δάχτυλα στην χορδή της καμπύλης κάτω, μπουκιές ψωμί και γουλιές τραγούδια μοιρασμένα δίκαια επειδή, στο σκοτάδι λένε υπάρχει Αγάπη και ο φόβος φεύγει με δείπνα φτωχά που πλούτισαν με φωτιές, παρέες, κουβέντες εκεί στις εσχατιές του ξύλου όπου καθένας ρητορεύει καταπώς ορέγεται το κέρδος του Προμηθέα.
Αδυσώπητος ο καθρέφτης του μαύρου.
Τις μέρες γύρναγε έξω η Ερημιά
τις Νύχτες κοιμόταν μέσα μου.
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 353 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | | | | | |
|