Τα ποιήματά του άπλωνε στο πεζοδρόμιο,
στίχοι από κιμωλία εύθραυστοι, έτοιμοι να πεθάνουν
στη βροχή, στον άνεμο, στη σόλα των παπουτσιών μας.

Φοβόμουν να πατήσω τον τόπο
που κάποιος απλώνει πραμάτεια τον πόνο του
με την ελπίδα να ξεπουλήσει.
Κοιτούσα στα νύχια του το άσπρο, ίχνη από υπόλοιπες λέξεις.
Πώς, πώς στάζουν σκοτεινό νερό;
Ποιος ταξιδεύει σε δύσκολο καιρό;

Αυτός που μπορεί και ξανοίγει τα πηγάδια σε θάλασσες.
Αφρός στην κορφή των σπασμένων γραμμών
ανεβαίνει αργά, τραγούδι κύκνου που
το είδωλό του αλλάζει ομορφιά τη μίζερη λίμνη.

Ξέρει την ώρα, το πέρασμα, κάθε πρωί ενεδρεύει ο ληστής,
με δόλωμα τη ζωή του, αγκιστρώνει την ψυχή μας.

Διδάχτηκα ν’ αγαπώ κι όχι να ξεχωρίζω. Γι’ αυτό
θαυμάζω τη μάταιη τέχνη του, μεταχειρισμένες λέξεις,
αντίθετες στην τάξη του πεζοδρομίου, ίσκιοι από λάθη,
μικρές εξεγέρσεις στην ομοιομορφία της τετράγωνης πλάκας
από δράκοντες που καταπίνουν την ουρά τους
ή θνητά δίστιχα όπως:

Μοιάζεις με ποίημα, κούκλα μου, σε δρόμο ξαπλωμένο
Όσες φορές και να παρθεί μένει πάντα παρθένο.