Μόλις ἀπὸ τὸν τάφο της πετάχθ’ ἡ Ἀμαζόνα
καὶ κάτω ἐκυλίστηκε κατάρα καὶ κορῶνα·
χρόνια καὶ σίδερα παλῃὰ ἐκρήμνιζ’ ἡ ὀργή της
καὶ τὴν ἡμέρα ἔφερε ἡ κόκκινη αὐγή της...
Ἐδῶ ἐχαμογέλαγε σὰν μάνα ἡ Παρθένα·
παρέκει θρόνους ἔρριχνε μὲ μάτια φλογισμένα·
σὲ κολυμβήθρα τὸν Λαὸ ἐβάφτιζε μεγάλη
καὶ τ’ ὄνομά του ἔδινε στὸν ἄνθρωπο καὶ πάλι!
Καὶ τὴ σημαία τὴν νεκρὴ ποὖχε σαβάνου χρῶμα,
ἔκαμε ἴριδ', ἀστραπὴ κι’ ἀητοῦ φτερὸ ἀκόμα.
Ποια ἦταν, ποιά; ἡ Λευθεριὰ τοῦ κόσμου· ἡ ἁγία,
τῶν Γάλλων ἐπανάστασις· τοῦ κόσμου ἡ θρησκεία·
τοῦ Θεανθρώπου ἡ φωνὴ σὲ Λάζαρο θαμμένο
καὶ τῆς Γαλλίας ἔμπνευσις σὲ κόσμο χαλασμένο...
Ἄ, ὅσα ἔκαμες καλὰ εἰς τοὺς λαοὺς Γαλλία,
νὰ τἄβρῃ ἡ Λωραίνη σου, νὰ τἄβρ’ ἡ Ἀλσατία!
Σήκω περήφανε, ἀητέ, τὰ σύννεφα θυμήσου·
τὰ σμαραγδένια σου φτερὰ τὰ κάμανε δικά σου·
ὡσὰν ἀνεμοστρόβιλος στὸν κόσμο πάλι χύσου
κι’ ὅλα σου βάλλε τὰ παιδιὰ εἰς τὴν πλατειὰ σκιά σου.
Τὰ ὀρφανά σου σμίξετα στὴν ἀγκαλιὰ μὲ τ’ ἄλλα
καὶ μὴ τ’ ἀφήνῃς σὲ μητρυιᾶς φαρμακωμένο γάλα...