Ποιὸ στόμα μπόρεσε νὰ εἶπῇ πῶς μέσ’ ἀπ’ τὴν καρδιά μας,
πῶς ἀπ’ τὰ φυλλοκάρδια μας θὰ βγῇς ἐσὺ Γαλλία;
Πῶς θενὰ στρέψῃ στοῦ Βοριᾶ τὰ χιόνια ἡ ματιά μας
καὶ πῶς θ’ ἀλλάξωμε παλῃὰ καὶ γκαρδιακὴ φιλία;
Ποιὸς εἶπε πῶς θ’ ἀφήσωμε τὸ φίλο τὸν παλῃό μας,
τ’ ἀγαπημένο ἀδέλφι μας, τὸν ἴδιο ἑαυτό μας,
πῶς θ’ ἀρνηθοῦμε τὴ χαρὰ τοῦ κόσμου καὶ τὴ χάρι
ποῦ τὸ σκοτάδι ἐσκόρπισε μὲ φῶς καὶ μὲ κοντάρι;
Φεύγουν τὰ χρόνια· οἱ καιρὸ πηγαίνουν καὶ γυρίζουν·
ξεχνᾷ ὁ νοῦς, πλὴν ἡ καρδιὰ τὴν μνήμη δὲν ἀφήνει...
Ἐκεῖνοι ποῦ τὸ εἴπανε καλὰ δὲν μᾶς γνωρίζουν·
- Δὲν ἔχομε Ἰταλικὴ ἐμεῖς ποτὲ δὲν λησμονοῦμε·
μὲ τὴν εὐγνωμοσύν μας μυρόνετ’ ἡ ζωή μας·
τὴν λύρ’ ἀκόμη τοῦ Οὐγγὼ καὶ Σατωβριάνδου ἀκοῦμε,
καὶ τὸν Βουρβῶνα Κάρολο δὲν τὸν ξεχνᾷ ἡ ψυχή μας
ποῦ μὲ τὴ φούχτα τὰ φλουριὰ γιὰ χάρι μας σκορποῦσε,
κι’ ἀπ’ τῆς σκλαβιᾶς τὰ σίδερα τὰ τέκνα μας ἁρποῦσε!
Ναί, μέσ’ στὰ στήθεια ἔχομε τὴν ὤμορφη ἀμαζόνα,
τὴ μάνα τοῦ Φαβιέρου μας, τὴ μάνα τοῦ Μαιζῶνα,
τὴ μάνα τὴ μεγάλη,
κάθε λαοῦ, κάθε φυλῆς καὶ στήθους ὅπου πάλλει!
Τὸ μόνο ἔθνος ποῦ καρδιὰ καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους ἔχει·
ποῦ δίνει τὸ χρυσάφι του, τὸ αἷμά του, τὸ φῶς του,
ὁποῦ δὲν στέκεται ποτὲ καὶ μέρα-νύκτα τρέχει,
κι’ ὅποιος τὰ σίδερά του σπᾷ τὸ βρίσκει πάντα ἐμπρός του!
Κεῖνο ποῦ παίρνει τὴς καρδιαὶς μὲ τὴ γλυκειὰ φωνή του,
ποῦ κόσμο ἔρριξε παλῃὸ τὸ φτερωτὸ σπαθί του,
ποῦ στοιχειωμένο κρήμνισε καὶ σκοτεινὸ αἰῶνα,
κ’ ἔκαμε στέμμα τὸν Λαὸ καὶ πόδι τὴν κορῶνα...
Καταραμένοι οἱ λαοί, καταραμένοι νἆναι,
ποῦ τέτοια Μάνα παραιτοῦν καὶ δὲν τὴν ἀγαπᾶνε!