Τοιοῦτος ὁ πολιτισμός! τιμὴ ἡ ἀτιμία·
τὸ ἄνω, κάτω· ἔρεβος τὸ φῶς· θεὸς ἡ ὕλη...
Δυσῶδες ὅ, τι εὔοσμον· καὶ ἡ καλαισθησία
χρωστὴρ βαφέως, κάλαμος Ζολᾶ, Τηνίου σμίλη...
Ἡ δύσις ἦλθεν· ἤδη νὺξ προσήγγισεν· ἐκπνέει
ὁ γέρων κόσμος· πρὸ πολλοῦ ἀπέθανε καὶ μόνον
τὸ σῶμα ζῆ· πᾶσα ζωὴ καὶ φῶς εἰς τάφον ρέει·
τὸ μέγα ὡρολόγιον ἐσίγησε πρὸ χρόνων
- διὰ τοὺς ζῶντας ἀντηχοῦν αἱ ὧραι – δι’ ἡμέρας,
αἵτινες καὶ σβυνόμεναι ποτὲ δὲν ἔχουν πέρας,
διὰ ἡρώων γέννησιν, διὰ μαρτύρων τέλος,
ὅτε ὁ Ρήγας κελαδεῖ, ὅτε κτυπᾷ ὁ Τέλλος,
ὅτε γεννῶνται Πλάτωνες καὶ θνήσκουν Γαλιλαῖοι.
Ὁπόταν ἐνθουσιασμὸν ὁ κόσμος ἀναπνέει.
Νῦν κώδων ἐπιτάφιος ν’ ἀκούεται ἀρμόζει·
ἄνω πτωμάτων ἀηδὼν δὲν ψάλλει· κόραξ κρώζει.