Καὶ νά! Σ’ ἀγῶνα μονομιᾶς ἐμπήκανε μεγάλο·
ἤτανε τόσο νόστιμο τὸ πεῖσμα κ’ ἡ ὁρμή τους·
ἕνα τὸν ἥλιο ἐπαιναγε καὶ τὸ φεγγάρι τ’ ἄλλο·
ξεκούφανε τὸ Δάσκαλο ἡ παιδικὴ φωνή τους·
- Τοῦ ἥλιου, ἕνα ἔλεγε, ἡ λάμψι γεννᾷ μόνη,
τὰ λουλουδάκια, τοὺς καρπούς, τὰ δέντρα, τὸ σιτάρι·
ἀνίσως ἔλειπεν αὐτός, ποιὸς θἄτρωγε πεπόνι;
Μπορεῖ σταφύλια ροζακιά νὰ κάμῃ τὸ φεγγάρι;
Πλὴν ἄλλο, πάλι, ἔλεγε πὼς πυρετοὺς γεννάει,
καὶ παγωμένη ἔχιδνα ἡ φλόγα του ξυπνάει...
- Δὲν τὸν ἀφήνεις, ἔκραζε, τὸν φοβιτσιάρη, ἄλλο
ποὺ ὅταν φθάνῃ τῆς νυχτιᾶς τὸ σκότος τὸ μεγάλο
εὐθὺς τὸ στρήβει τρέμοντας... πλὴν τ’ ἄφοβο φεγγάρι
ἡμέρα χύνει στὴ νυχτιά, καὶ στὸ σκοτάδι χάρι.
- Πλὴν μ’ ἥλιου φῶς... κι’ ἀργὰ καὶ ποὺ νὰ φέξῃ βγαίνει μόνο,
μὲ λάμψι κατακίτρινη ἀπ’ τὸν πολύ του φθόνο.
Παιδὶ τοῦ ἥλιου ἔκραξε, ποὺ στὰ ξανθὰ μαλλιά του
ἀκτῖνες ἥλιου ἔβλεπες καὶ λάμψι στὴ ματιά του.