«Σύ, - ἔλεγεν ἡ ἄμπελος ποτὲ εἰς τὴν ἐλάτην - ὑψόνεις ὑπερήφανος τὴν κεφαλὴν εἰς μάτην· εἶσαι ἀλύγιστος, ψυχρά... Ἐὰν ἐγὼ δὲν ἔχω σκιὰν πλουσίαν καθὼς σύ, πλὴν σταφυλὰς παρέχω, ὧν ὁ γλυκύτατος ζωμὸς τὸν ἀσθενῆ κρατύνει, τὸν γέροντα ζωογονεῖ, τὸν πάσχοντα φαιδρύνει»! Καὶ ἡ ἐλάτη ἤκουε τὴν ἄμπελον σιγῶσα, καὶ εἶπε μετὰ στεναγμοῦ πικροῦ: «Γνωρίζω ὅσα προσφέρεις εἰς τὸν ἄνθρωπον· τὰ δῶρά σου γνωρίζω· ἀλλ’ ὅτι ἄριστον ἐγὼ εἰς τοὺς θνητοὺς χαρίζω· διότι ὅταν κοιμηθοῦν τὸν ὕπνον τοῦ θανάτου, σανίδας δίδω εἰς αὐτοὺς τοῦ νεκρικοῦ κραββάτου.»