Μὲ τι χαρὰ ὅλ’ ἡ Ἑλλὰς Σὲ εἶδε καβαλλάρη,
κοντὰ σὲ Νύφη δροσερη, σ’ ἀφρόπλαστη Παρθένο·
πῶς τ’ Ἅι-Γεώργη ἔμοιαζες στὴ νειότη καὶ στὴ χάρι
κ’ ἐκείνη ἀκτῖνα τῆς αὐγῆς, τριαντάφυλλο ἀνθισμένο·
μέσα σὲ Αὐτοκράτορες καὶ Βασιλόπουλ’ ἄλλα,
καβάλλα εἰς τὴν ἐκκλησιά ἐπήγαινες, καβάλλα,
καβάλλα ἐπροσκύνησες, καβάλλα στεφανώθης
καὶ γιὰ τὸν ἄλλο Γάμο Σου καβάλλα ἐμυρώθης...
Ἔτσι μια μέρα ἐπήγαιναν, ὡσὰν κ’ Ἐσένα νέοι,
καβάλλα μέσ’ στὴν ἐκκλησιά οἱ Κολοκοτρωναῖοι!