Ἀπὸ τὰ δέντρα ἔπεφτε δροσιᾶς μαργαριτάρι. Τὸ δάσος ἦταν ἔμμορφο, ἀπὸ πουλιὰ γεμᾶτο καὶ χρυσαλλίδες κάτασπρες χιονίζαν τὸ χορτάρι κ’ ἐκάμνανε τὸ κόκκινο τριαντάφυλλο χιονᾶτο... Μὲ τὰ μαλλιά τους ἔπαιζε ἀγέρι μυρωμένο, στὸ πλάϊ τους ἐμύριζαν ἀγροτικὰ λουλούδια, τὸ πόδι μέσα ἐχώνετο σὲ χόρτο ἀνυψωμένο καὶ χίλι’ ἀγνώριστα πουλιὰ ἐψέλνανε τραγούδια. Ἦταν ἡμέρα ὤμορφη, χαρούμενη, δροσάτη· γλυκειὰ τῆς φύσεως γιορτή, ἀπὸ Θεὸ γεμάτη. Τὴ φύσι ὁ γέρος κύτταζε γλυκὰ τὴν ἁγιασμένη, καθὼς κυττάζει τὸ παιδὶ μανούλ’ ἀγαπημένη. Ἡ προσευχή του ἤτανε τὸ κύτταγμα ἐκεῖνο!... Μήπως δὲν εἶναι προσευχὴ ὁπόταν βλέπῃς κρίνο, βουνάκι, δέντρα καὶ νερά; Βωμὸς Ἐκείνου εἶναι ὅλα, κι’ ἀστέρια καὶ βουνὰ καὶ δάφνες καὶ μυρσίναι! Ὅποιος κυττάζει μὲ ματιὰ γεμάτη νοῦ τὴ φύσι, προσεύχεται, καὶ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ γονατίσῃ. Ὁ γέρος ἦτον εὐτυχής, χαίρουνταν ἡ καρδιά του· κύτταζε πότε τὰ πουλιὰ καὶ πότε τὰ παιδιά του... Σύρετε, εἶπε· παίξετε· τὰ πόδια μὴ λυπεῖσθε· σταὶς πρασινάδαις τοῦ Θεοῦ χαρούμενα πετᾶτε· ἀνοῖξτε τώρα τὰ φτερά, καὶ σεῖς πουλάκια εἶσθε... Καὶ κουρασμένα ἔπειτα στὸ γέροντα ἐλᾶτε! Δὲν πρόφθασε νὰ τοὺς τὸ ἐιπῇ, κι’ αὐτὰ ζευγαρωμένα, μακριά του βρέθηκαν· πουλιά ἀπ’ τὸ κλουβὶ βγαλμένα· ἐκυνηγοῦντον, ἔπαιζαν, ἐμάζευαν λουλούδια, κι’ ἄκουγες γέλια καὶ χαραὶς καὶ παιδικὰ τραγούδια. Τοῦ γέρου τἄβλεπ’ ἡ ματιὰ ὡσὰν νὰ τὰ `βλογοῦσε, καὶ κἄπου, κἄπου ἐστέναζε· τὰ χρόνια τους ποθοῦσε!