Εἶν’ ἡ Ἐρείκη ἥσυχος καὶ πλέον δὲν συστρέφει
τὰ κύματα ὁ ἄνεμος καὶ τὰς σκιὰς δὲν σχίζει·
ἡ καταιγὶς διέλυσε τὰ πυκνωμένα νέφη·
μόνον τὸν χείμαρρον μακρὰν ἀκούεις νὰ βοΐζῃ!
Τέκνα σιγῆς καὶ τῆς νυκτὸς τῆς μαύρης, τῆς βαθείας·
ὦ κάτοικοι τῶν σκοτεινῶν μνημείων, ἐγερθῆτε!
Ἀκούσατε τὰ ᾄσματα περιπαθοῦς καρδίας·
τὸν κόσμον ὅλον, άσματα εὐκίνητα, πληροῖτε·
θὰ κλαύσω τοὺς νεκροὺς, ἐδῶ, είς ταῦτα τὰ ἐδάφη.
Εἴθ’ ἐν τῇ γῇ αἱ γοεραὶ φωναί μου νὰ εἰσδύσουν,
εἴθε, διὰ τῶν ἰσχυρῶν θελγήτρων των οἱ τάφοι,
φρικτὴν γαλήνην πανταχοῦ καὶ τρόμον νὰ σκορπίσουν.