Μονάχος μέσ’ στὸ πέλαγος τῆς ξενητειᾶς γυρίζω·
κἀνένας δὲν μὲ χαιρετᾷ, κἀνένα δὲν γνωρίζω.
Δὲν μοῦ ἐχαμογέλασε, ὡς σήμερα, ἕνα στόμα,
τὸ χέρι μου δὲν ἔσφιξε κἀνένα χέρι ἀκόμα·
πληρόνω γιὰ νὰ πιῶ νερό, κλαρὶ νὰ ξενυχτήσω.
Ἕνα μονάχα χάρισμα ἡ ξενητειὰ ἀφήνει·
τρεῖς πήχαις χιονισμένης γῆς ἀπλέρωταις μᾶς δίνει!