Μα τώρα η γη η αγάπη του, τώρα η γη η ψυχή του,

Που τη χτένιζε σα μονάκριβη θυγατέρα,

Τώρα η γη ξενυχτάει κάτ’ απ’ τον ουρανό,

Απότιστη κι ανάλλαγη σαν έρημη εκκλησιά,

Που περιμένει τη λειτουργία των χεριών του.

Τώρα εκεί όλα είναι ένα λείψανο.

Τώρα ο μύλος αλέθει μόνο ερημιά.

Και τ’ αχούρια γεμίζουνε μούχλα.