Σοῦ στέλλω τῆς μεγάλης σου προμήτορος εἰκόνα· εἰς ὄψιν κόρης Γολγοθᾶ συγχρόνως κ’ Ἑλικῶνα· τῆς Λύρας τὴν βασίλισσαν, τὴν δρόσον τῶν ἀνθέων. Τὸ παρελθόν, τὸ ἐνεστώς, τὸ μέλλον... κι’ ἔτι πλέον! Σοῦ στέλλω δαίμον', ἄνθρωπον, ἀρχάγγελον, προφήτην. Ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος άνέσπερον κομήτην. Ἀφρὸν ἀπὸ τὴν ἄφθιτον τῆς Κασταλίας κρήνη· πυρὰν καὶ δρόσον, θύελλαν, ἰτέαν καὶ μυρσίνην. Σοῦ στέλλω ὕψος οὐρανοῦ καὶ βάθος τῆς ἀβύσσου· ἆ, ὅστις ἔχει τὴν Σαπφώ, τὰ πάντα ἔχει, πείσου... Σοῦ στέλλω νύκτα πολικὴν καὶ τῆς Ἐδὲμ ἡμέραν· εἰς φύλλον χάρτου πέλαγος, παρθένον καὶ ἑταίραν· ἀλλ’ ὄχι· παντελῶς γυνὴ δὲν ἦτο, καὶ ἰδίως ἦτο γυνή... πλὴν τ’ ἄγνωστον, τίς τὸ γνωρίζει; ποῖος! Ὡς κ’ ἡ θεότης καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἐστερεῖτο γένους καὶ φύλου· ἡ Σαπφὼ ἓν μόνον, Σαπφὼ ἦτο... Σοῦ στέλλω τὴν εἰκόνα της, ἆ, ὄχι· τῶν κυμάτων τὸ βρυχηθμόν, πυρᾶς μολπήν, ἀκτίνων μέλος νέον· τοῦ πάθους τὸν κατακλυσμόν, τὸ ᾆσμα τῶν ᾀσμάτων, σοῦ στέλλω ὅ, τι ἔπλασεν ὁ ὕψιστος ὡραῖον. Θνητήν, θεὰν ἀθάνατον, ἀλλὰ πρὸ πάντων πόνον· καὶ τὴν μοναδικὴν μορφὴν ἁπάντων τῶν αἰώνων.