Ἑλλάδα ὅλοι σήμερα τὴν Κρήτη μόνο κράζουν,
κι’ ὅλοι στὸν Ψηλορείτη της γυρνοῦν τὸν χιονισμένο!»
- «Πλὴν τοῦ Ὁμήρου πειὸ πολὺ οἱ στίχοι της δοξάζουν,
εἶπε τῆς Χίου γιασεμί, λουλοῦδι μυρωμένο.
Κι’ ὅλα ἐφώναζαν μαζῆ... Ποῦ, Φαλμεράϊερ, εἶσαι,
ἐσὺ ποὺ τὴ μεγάλη μας καταγωγὴ ἀρνεῖσαι!
Ἂν τὰ παιδάκια ἔβλεπες ἐκεῖνα στιγμὴ μία,
τὸ πεῖσμά τους, τὴν ἔξαψι καὶ τὴ φιλονεικία,
Σλαύους ἐμᾶς δὲν θἄλεγαν τὰ φθονερά σου χείλη,
ὅταν σὲ βότκα Ρωσσικὴ βουτοῦσες τὸ κονδύλι...
Θἄβλεπες Ἑλληνόπουλα εἰς τὰ μικρὰ παιδιά μας·
κἂν θὰ μᾶς ἀνεγνώριζες ἀπ’ τὸ ἐλάττωμά μας...
Ὁ Δάσκαλος τοὺς ἄφηνε νὰ λένε· δὲν μιλοῦσε,
καὶ μοναχὰ καμμιὰ φορὰ κρυφὰ χαμογελοῦσε·
καὶ τἄβλεπε καλὰ-καλά - «Ὅμως φωνὴ καμμία,
εἶπε, παιδιὰ δὲν ἄκουσα γιὰ τὴ Μακεδονία...»
- «Γιατί, τοῦ εἶπε, μὲ φωνὴ βαρειά, παιδὶ της ἕνα, -
ὁ Ἄθως ἔχει τὴν κορφὴ στὰ σύννεφα ὑψωμένα,
χωρὶς νὰ λέγει ἀψηλὸ πὼς εἶναι τὸ κορμί του·
χίλιαις φοραὶς καλλίτερα τὸ κράζ’ ἡ κορυφή του.
Τὴ γῆ ἐπῆρε ἡ Ἑλλάς, καὶ δὶχως πολὺ πόνο,
μὲ τ’ Ἀλεξάνδρου τὸ σπαθὶ τὸ κοσμοφάγο μόνο!»
- «Μὰ πέθανε... σὰν ξύπνησε, δὲν ἀναστήθη μόνη·
τὴν σήκωσε φωτιά Ψαρρῶν κ’ Ὑδραίϊκο τιμόνι·»
ἀντάμα εἶπαν δυὸ παιδιὰ μὲ μιὰ φωνὴ μεγάλη·
ὅμως προτήτερ’ ἀπ’ αὐτὰ κραυγή ἀκούσθη ἄλλη·
- «Τὴ Μάνα τὴν ἐξύπνησαν Σπετσιώτια τρομπόνια·
εἴμαστε ἐμεῖς στὴ θάλασσα τὰ πρῶτα χελιδόνια...»
- Σὰν νὰ σὲ κρύβουν Βαρβαριᾶς καὶ Καννιβάλων λόγγοι
κἀνεὶς γιὰ σένα δὲν μιλᾶ, καϋμένο Μεσολόγγι!...»
Εἶπε, Μεσολογγίτικο βλαστάρι, θυμωμένα.
- «Παιδιά, τοὺς εἶπ’ ὁ φάσκαλος, γι’ ἀκοῦστε με κ’ ἐμένα·
ρώτησα μόνο ἡ Πατρὶς τι εἶναι πέρα-πέρα,
καὶ ὄχι πειό κομμάτι της ἀπ’ τ’ ἄλλο περισσεύει·
φιλόπρωτοι! δὲν κόβεται, μιὰ εἶναι ἡ ἡμέρα,
μιά ἡ πατρὶς ποὺ εἶναι ἡ καρδιὰ μερόνυχτα λατρεύει!...»
Ὅμως ἐκεῖνα ἐφώναζαν· δὲν ἄκουγε κανένα·
τὸ αἷμα τὸ Ἑλληνικὸ νὰ βράζῃ ἀρχινοῦσε...
Κάπου καὶ κάπου ἔφευγαν καὶ λόγια θυμωμένα,
καὶ μοναχὰ ἕνα παιδὶ ἐκεῖ δὲν ὡμιλοῦσε.
Εἶχε τὰ μάτια γαλανὰ καὶ πρόσωπο σὰν κρίνο.
- Πές μας τοῦ εἶπ’ ὁ δάσκαλος – κ’ ἐσὺ γιὰ τὴ γλυκιά μας
Πατρίδα τὴν ἰδέα σου;...» Ἐστράφηκεν ἐκεῖνο
καὶ ἀπεκρίθη μ’ ἀργυρῆ φωνή· - «Ἡ Ἐκκλησιά μας!»