Εκείνος τέσσερα, εγώ στα εννιά, ένα ποτάμι ανάμεσά μας και πού να χτίσεις γέφυρες όταν σε ορίζει θύελλα: «τον αδερφό σου σαν τα μάτια σου» -κρατιέται ο αγέρας; πίσω του αλυσίδα χτύπαγα, τον είχα δεν τον είχα, στη μία όχθη των εννιά εγώ, αυτός στην άλλη, με είχε δε με είχε, κι οι δυο μας μεγαλώναμε, νόμιζα χωριστά, διασχίζοντας τοπία στεγνά, ξερά τα έξω, οι άκρες, τα πουλιά, τέντωναν κι οι φωνές ξερές από τις ξόβεργες

σφίξε το χέρι Λάμπρο μου λιγάκι να δροσίσει

τριάντα τρία χρόνια ύστερα, σκύβοντας στις χαράδρες μου παντού τον βρίσκω, λες και κοντά όλο τον δρόμο πορευότανε, άνεμος μέσα σε άνεμο, ποτάμι σε ποτάμι και στο δέρμα μου, ως απάνω, με σίδερο καυτό σφραγίδα τα σημάδια του, αφού για να ενωθεί το χάσμα δε στραγγίζεις το νερό, υπόγειες οι γέφυρες, τις βλέπεις δεν τις βλέπεις είναι, όπως η κόρη πρωτομάστορα δίνη γυρνά, θεμελιωμένη στον αόρατο τροχό· γι’ αυτό κάθε που νιώθω τη θηλιά σ’ έρημες νύχτες, κρύα μαχαίρια, γέρνω στα αποτυπώματα, καθένα μια στιγμή, όλα μαζί το εικονοστάσι μου.