Λίγος ἐπέρασε καιρὸς ἀπὸ τὴ νύκτα ἐκείνη,
κι’ ὁ Δῆμος πάντα ἐλεεῖ κι’ ὁ Δῆμος πάντα δίνει·
μὰ μιὰν αὐγὴ δὲν φάνηκε στ’ ἀγαπητό του μέρος
ὁ ἁγιασμένος γέρος!
Κ’ ἐπέρασε κι’ ἄλλη αὐγή, ἐπέρασε καὶ ἄλλη
καὶ δὲν ἐφάνη πάλι...
Στὸ ρημοκκλῆσι ἔτρεξαν ἀνησυχ’ οἱ πτωχοί του
κ’ ἐκεῖ τὸν βρήκανε νεκρό... τὸ ὑστερνὸ ψωμί του
κρατοῦσε σὰν νὰ τὤδινε· τὸ θᾶμμα εἶχε ἀρχίσει·
ὁ χάρος δὲν ἐμπόρεσε τὸ χέρι του νὰ κλείσῃ!...
Ἕνας φτωχὸς τὸ φίλησε, τὸ ἔκαμε κομμάτια
καὶ τὤδωσε ἀντίδωρο μὲ βουρκωμένα μάτια...