Ἐσποῦσε σίδερα βαρειὰ τὸ μαῦρό μας μαχαῖρι·
Τουρκιὰ μαζῆ κι’ Ἀρβανιτιὰ καὶ Ἀφρικὴ κι’ Ἀλτζέρι
τὸ Μεσολόγγι ἐκλείνανε... Καὶ τρεῖς ἐκεῖ πασάδες
ἀπὸ πελάου καὶ στεριᾶς, ἀτλίδες καὶ ἁρμάδες,
ὡσὰν ὀχιαῖς τὸ ζωνανε κ’ ἐσφίγγανε ὁλοένα·
μ’ αὐτὸ κρατοῦσε τ’ ἄρματα, μ’ αὐτὸ δὲν προσκυνοῦσε.
Τὰ φοβερὰ του τὰ κλειδιὰ τὰ εἶχε κρεμασμένα
εἰς τὸν πυρσό, κι', ὁ γέροντας Καψάλης τὸν κρατοῦσε.
Ὅμως καὶ τ’ ἄστρα πέφτουνε· κι’ ἐκεῖνο σὰν ἀστέρι
νὰ πέφτῃ ἀρχινοῦσε·
πλὴν δὲν τὸ ἔρριχνε Τουρκιᾶς οὔτ’ Ἀραπιᾶς μαχαῖρι,
στῆς πείνας μέσα τὴ φωτιὰ ὁλόρθο ξεψυχοῦσε1
Τότε, ἄ, τότε ἀκούστηκε εἰς τὸ Παρίσι θρῆνος·
τὰ θέατρά του ἔκλεισαν, ἐπάψαν οἱ χοροί του,
στὴν ἐκκλησιὰ ἐπήγαινε συχνὰ ὁ Λαμαρτῖνος
κι’ ὁ Βερανζέρος σὰν φωτιὰ σκορποῦσε τὴν ὀργή του...
Γιὰ τὴν ἀγαπημένη του Ἑλλάδα ἐτραγουδοῦσε
κι’ ὅλ’ ἡ Γαλλία τ’ ἅγιο τραγοῦδι ἀκολουθοῦσε!
«Τὸ Μεσολόγγι ξεψυχᾷ· Τουρκιὰ θὰ τὸ πατήσῃ·»
ὅπου κι’ ἂν ἤσουν ἄκουγες... καὶ τ’ ἄπειρο Παρίσι,
εἰς Ἁγιασμένο ἔρανο ὁλάκερο ἐστράφη·
ὅ, τι κι’ ἂν εαν ἔδιναν· ὁ πλούσιος χρυσάφι,
τὸ φόρεμά της ἡ φτωχή, διαμάντ’ ἡ μαρκεσία,
τὴν δέησί του ὁ παππᾶς, ὁ μαθητὴς βιβλία...
Καὶ εἰς στοργὴ ποιητική, σὰν πέλαγος μεγάλη,
ἡ Ζιραρδίνου ἔκοψε τ’ ἀκτινωτὰ μαλλιά της·
χρυσάφι πούλησε γιὰ μᾶς, χρυσάφι πῆρε πάλι
καὶ στὰ παιδιά μας τὤστειλε μαζῆ μὲ τὴν καρδιά της!