Ζοφώδεις εὐαγγελισταὶ μ’ ὠμότητ’ ἀσυνήθη
τοῦ τάφου εὐαγγέλιον διδάσκουν εἰς τὰ πλήθη,
καὶ ἀντὶ κρίνου Γαβριὴλ μ’ ἐλπίδος εὐωδίαν
νεκράνθεμα προσφέρουσι καὶ τὴν ἀπελπισίαν
πεισματωδῶς θανάσιμον ἀπελπισίαν ψάλλουν,
ἐνῷ εἰς ὅ, τι λέγουσι κ’ ἐκεῖνοι ἀμφιβάλλουν
καὶ τὴν ἐλπίδα σβήνουσι καὶ τὴν ψυχὴν φονεύουν.
Ὤ, ναί· καὶ ἂν τοὺς λόγους των τοὺς σκοτεινοὺς πιστεύουν
καὶ ἂν εἶναι ἀλήθεια καὶ φῶς τὸ ἔρεβός των,
πάλιν νὰ θάψουν ἔπρεπε βαθύτατα ἐντός των
τὴν φοβερὰν ἀλήθεια· τοῦ ἑπιθανατίου
τίς λεγει πὼς εὑρίσκεται ἐγγύτατα μνημείου
καὶ τίς ἓν ψεῦδος δι’ αὐτὸν δὲν θέλει προτιμήσει;
Πλὴν λησμονῶ· δὲν δύναται ψυχὴ τις ν’ ἀπαιτήσῃ,
νὰ καταντήσουν οἱ σοφοὶ παρήγοροι εὐήθεις·
εἶνε οἱ κύριοι αὐτοὶ τοσοῦτον φιλαλήθεις!...
Κατάρα εἰς τὴν ἄσπλαγχνον αὐτῶν διδασκαλίαν,
εἰς τὴν σοφήν των κεφαλήν, τὰ φωτεινά των σκότη·
ὤ, ἀνταξίαν εὔχομαι εἰς ὅλους τιμωρίαν·
πᾶν ὅ, τι μᾶς διδάσκουσι νὰ τὸ πιστεύσουν πρῶτοι!