ην άπειρη κληρονομιά του
έτρωγε Γύπας μισητός,
σ’ αυτόν την άφην’ η Νοννά του
κ’ επείνα ο μικρός αητός...
Η Μάνα του εις το κρεβάτι
άρρωστη βρίσκουνταν πολύ,
κ’ έβλεπε με θλιμμένο μάτι
το πεινασμένο της πουλί!
Με λόγια το παρηγορούσε,
γεμάτα ελπίδα, η πτωχή,
για τα παληά της του μιλούσε,
μ’ ελπίδα τότρεφε κ’ ευχή.
Κ’ εκείνο έβλεπ’ αντικρύ του
περίλυπο και με οργή,
να τρώγη ο Γύπας την τροφή του
στη μητρική του επάνω γη.
Σε μνήμα πατρικό να στήνη
κρεβάτι άσεμνο ψηλά,
δάκρυ της Μάνας του να πίνη
κι’ αυτό να το περιγελά...
Καμιά φορά τη δύναμί του
αισθάνουνταν - ήτον αητός -
κ’ έπασχε νάβγη απ’ το κλουβί του
όπου ευρίσκουνταν κλειστός.
Πλην η καλή Νοννά του· «στάσου,
του έλεγε, υπομονή,
το μέλλον είναι στα φτερά σου,
πλην δεν εφάνη· θα φανή...»
Κι αν τη φωνή εκείνης πάλι
την άκουε καμιά φορά,
τούλεγε με φωνή μεγάλη,
«Δειλέ!» κ’ εγέλα πονηρά.