Δάσκαλος, ποὺ μὲ τὴ ξερὴ γραμματική του μόνο δὲν ἔμπαζε σταὶς παιδικαὶς καριδαὶς τὰ γράμματά του, ἀλλὰ ἀκτῖνα ἔχυνε μ’ ἀγάπη καὶ μὲ πόνο μέσα στὸ νοῦ καὶ στὴ ψυχὴ βγαλμένη ἀπ’ τη καρδιά του, μὲ τοὺς μικρούς του μαθητὰς κάθε γιορτῆς ἡμέρα, στὸν Παρθενῶνα πήγαινε, σταὶς στήλαις, στὸ Θησεῖο, ἐδρόσιζε τὰ σπλάχνα τους μ’ ἄλλου καιροῦ ἀγέρα, κ’ ἄρχιζε ἄλλο μάθημα στ’ ἀθάνατο σχολεῖο... Γιὰ πλάκαις, στήλαις εἴχανε, τὰ μάρμαρα θρανία, κ’ ἐδιάβαζαν σ’ ἀγάλματα ἀπάνω τοῦ Φειδία.