Ἐρήμαξα τὸ σπίτι μου τὸ πατρικὸ γιὰ σένα· χρυσάφι ἐπῆρα κ ἔτρεξα στὸ πλάγι σου νὰ ζήσω, πλὴν ἔστρεψα σὰν ἔφευγα τὰ μάτια δακρυσμένα καὶ τὸ ἐξανακύτταξα γιὰ πάντα πρὶν τ’ ἀφήσω. Στὴ σέλλ’ ἀνέβα κι’ ἀστραπή· ἐμπρός, γλυκέ μου Μπέη!

Θενὰ τὸ μάθ’ ἡ μάνα μου σὰν φύγω καὶ θὰ κλαίῃ· θὰ στείλῃ ὁ πάτέρας μου Ἀτλῆδες νὰ μᾶς φθάσουν ὅπου κι’ ἂν εὑρισκώμεθα, σὲ κάμπους καὶ σὲ ὄρη καὶ θᾶ μᾶς πᾶρουν τὴ ζωὴ τὴν ὥρα ποὺ μᾶς πιάσουν! Νὰ φύγω μὴ μοῦ ξαναλές, τῶν τουρκομάνων κόρη.

Κ’ ἡ μάνα καὶ ὁ πατέρας σου ἂς μάθουν τὴν φυγή μας, ἄς στείλῃ Ἀτλῆδες· οὔτε κἄν τοὺς σκέπτετ’ ἡ καρδιά μου· χίλιοι κι’ ἀκόμη πειὸ πολλοὶ ἂν εἶναι οἱ ἐχθροί μας, θὰ τοὺς νιλήσω, Μπέη μου, μὲ μόνο μιὰ ματιά μου...

Δὲν ἔχει σέλλα τ’ ἄτι μου καὶ πέταλα· δὲν ἔχει κριθάρι οὔτε μιᾶς νυχτιᾶς, κι’ ἀδύνατα θὰ τρέχῃ... Φύγε· νὰ ἔλθω δὲν μπορῶ στὴ ξενητειά μαζῆ σου, τῶν τουρκομάνων γιασεμί, οὐρὶ τοῦ παραδείσου!

Πέταλα τὰ βραχιόλια μου θὰ γίνονυνε γιὰ κεῖνο, ὁ φερετζές μου σέλλα καὶ τὰ μαργαριτάρια μου κριθάρι θὰ τοῦ δίνω· ἐμπρός, καβάλλα Μπέη μου, στὴν ἀγκαλιά μου ἔλα!

Τῶν τουρκομάνων ὄνειρο, γλυκειᾶς αὐγῆς ἀστέρι, φύγε, νὰ ἔλθω δὲν μπορῶ...

Ἔλα μ’ ἐμέ, καρδιά μου, θὰ σοὔχω γιὰ προσκέφαλο τὸ παχουλό μου χέρι καὶ σκέπασμα ὁλόχρυσο λυμένα τὰ μαλλιά μου... Στὴ σέλλ’ ἀπάνω γρήγορα κ’ ἐμπρός, ξανθό μου ἀγόρι!

Στὸ εἶπα δὲν μπορῶ νἀλθῶ, τῶν τουρκομάνων κόρη όγωσα μὲ τὰ βώδια μου τὴ γῆ κ’ ἔχω σπαρμένα... Γελιέσαι· ἔχω ἀπὸ καιρὸ μιὰ λυγερὴ παρμένα!

ΚΟΡΗ Λύκοι νὰ φάν’ τὰ βώδια σου, κοράκια τὴ σπορά σου καὶ ἡ γυναῖκά σου ντροπὴ νὰ κάμῃ τὄνομά σου... Γυρίζω στὴ μανοῦλά μου, στὸ σπίτι μας ὀπίσω· δὲ θέλω νὰ σὲ ξαναϊδῶ καὶ πλειά νὰ σοῦ μιλήσω!