Κι’ ἂν βρέχῃ, κι’ ἂν βοριᾶς φυσᾷ, κι’ ἂν πέφτῃ ἀστροπελέκι,
τὸ γεροντάκι τὸ καλὸ στὸ σπιτι του δὲν στέκει·
πηγαίνει ἐδῶ, σύρνετ’ ἐκεῖ, σὲ κάθε θύρα μπαίνει,
κι’ ὅτι τοῦ δίνει ὁ Θεὸς στὸ σάκκι του δὲν μένει·
τρέχει νὰ εὕρῃ πειό πτωχούς... καὶ δίνει, δίνει, δίνει·
ἕνα κομμάτι μοναχὰ ψωμὶ γι’ αὐτὸν ἀφήνει...
Μ’ αὐτὸ δειπνᾷ χαρούμενος εἰς ἕνα ρημοκκλῆσι·
δὲν ἠμπορεῖ νὰ κοιμηθῇ χωρὶς νὰ ἐλεήσῃ!