Καὶ μιὰ ἡμέρα φανήκαν μὲ μάτια δακρυσμένα,
παρθέναις κρινοδάκτυλαις κι’ ἀπὸ τὰ πρῶτα γένη,
μ’ ἕνα σταυρὸ στὰ στήθεια τους, μὲ ἐνδύματα θλιμμένα
καὶ μὲ πλεξίδα ὁλόχρυση στοὺς ὤμους τους λυμένη...
Κατάχλωμαις ἐδῶ κ’ ἐκεῖ στοὺς δρόμους περπατοῦσαν
καὶ τοὺς διαβάταις μὲ γλυκειὰ φωνὴ ἐσταματοῦσαν·
κ’ ἐκείναις ποῦ γεννήθηκαν γιὰ νὰ προστάζουν μόνο,
τὸ φιλντισένιο ξάπλοναν ἀρχοντικό τους χέρι
καὶ γιὰ τὰ παλληκάρια μας διακόνευαν μὲ πόνο!
Καὶ μιά, - παρθένα κι’ ὄνειρο – τοῦ Παρισιοῦ τ’ ἀστέρι,
ἀντὶ χρυσάφι, ἄφησε τὸ νέο μέτωπό της
σὲ τραπεζίτου φίλημα συγκινημένη ὅλη·
τὸ μέτωπο ποῦ θρόνιαζε ἀπάνω τὸ θεό της·
κ’ ἔγινε κεῖνο τὸ φιλί, ψωμί, μπαροῦτι, βόλι!
Ἄχ μὲ καιρὸ σὰν ἔκλεισε τὰ μάτια τ’ ἁγιασμένα
καὶ ἡ ψυχή της τ’ οὐρανοῦ ἀνέβηκε τὸ δῶμα,
ἐκεῖ ποῦ ἐφιλήθηκε ἡ σπλαχνικὴ παρθένα,
ἔσκυψε καὶ τὴν φίλησε τῆς Παναγιᾶς τὸ στόμα!