Νῦν θνήσκουν συγγηράσασαι καὶ γῆ καὶ ἀνθρωπότης·
ἆ, καὶ νὰ ἐπανήρχετο ἡ πρώτη μας ἁπλότης,
τὸ πλημμυρίζον αἴσθημα, ἡ δρόσος τῆς πρωΐας,
τοῦ βίου τὸ ἀπέριττον, τὸ θάλπος τῆς ἑστίας,
ὁ ἀληθὴς πολιτισμός, τῆς ἀρετῆς τὰ φῶτα,
τῶν Περικλέων οἱ καιροί, οἱ χρόνοι τοῦ Εὐρῶτα!
Ἀκόμη ὁ φανατισμός, ἡ βαρβαρότης ἔτι,
παρὰ τῆς σήψεως αὐτὰ τὰ σκωληκώδη ἔτη...
Ὀνειροπόλος· πάντοτε μωρὸς ὀνειροπόλος·
ἀλλ’ ἦτο τόσον ἡ ζωὴ ἐκείνη μυροβόλος!