Ναί, οὔτως εἰς τὸ ἄστυ ζοῦν το μέγα, τὸ Λονδῖνον,
τὴν γῆν τὴν εὐαγγελικήν, τῆς Βίβλου, τῶν ἀκτίνων
τοσαῦτα πλάσματα· κ ἐκεῖ ὀλίγον πέραν μόνον
εἰς κῆπον μήγαν, ἀχανῆ, παράδεισον λειμώνων,
τίγρεις τρυφοῦν, κροκόδειλοι καὶ ὄφεις κροταλίαι·
εἶν’ ἐδικαί των αἱ σκιαὶ τῶν δένδρων αἱ βαθεῖαι!
Κ’ ἔχουσιν ὡς ἀνάκτορα ἀνθοσπαρμένους τόπους,
πλουσίαν τράπεζαν, αὐλὴν καὶ δούλους των... ἀνθρώπους!
Καὶ ἴδετε, θαυμάσατε χωρὶς ζηλοτυπίαν
τὴν ἀγγλικὴν ἁβρότητα καὶ τὴν εὐαισθησίαν·
ἔχουν καρδίαν μητρικὴν δι’ ὄφεις ἰοβόλους,
μὲ μάλλινα σκεπάσματα, θερμὰ τοὺς σκέπουν ὅλους
μήπως παγώσῃ ἔξαφνα τὸ σῶμα τὸ ψυχρόν των
καὶ τὶ θὰ γείνῃ ἔπειτα τὸ δηλητήριόν των;...
Καλύπτουν ὄφεις καὶ γυμνὴν ἀφήνουν τὴν παρθένον·
κορέννυνται οἱ εἰδεχθεῖς κροκόδειλοι καὶ πεῖνα
φονεύει βρέφος ὀρφανὸν καὶ ἀσθενοῦντα ξένον·
ἀλλ’ εἶν’ αὐτὰ πολιτισμοῦ, φιλανθρωπίας κρίνα.
Πῶς τὸ Λονδῖνο δύναται Λονδῖνον νὰ καλῆται,
ἄν κήπου ζωολογικοῦ τὸ χῶμά του στερεῖται;