Ὁποία στεῖρα ἐποχή· καθ’ ἅπασαν τὴν κτῆσιν,
εἰς μεσημβρίαν καὶ βορρᾶν, ἀνατολὴν καὶ δύσιν,
γεννῶνται καὶ παρέρχονται πληθὺς μηρμύκων μόνον.
Πτέρυξ δὲ φύετ’ ἀετοῦ ἢ χαίτη ἄλλων χρόνων.
Εἰς τῆς μεγάλης πλάσεως τὰ γιγαντώδη στήθη,
θερίζει χάρων ἄσημος, ὅ, τι γεννᾷ ὴ λήθη.
Γεννῶνται τόσοι, ἄπειροι· εἷς μόνον δὲν γεννᾶται·
τὸ πᾶν ἐψυχορράγησε, τὸ πᾶν ἀποκοιμᾶται...
Καὶ τώρα, ὅπου ἂν στραφῇς, παντοῦ εἰς πάντα τόπον,
ἀντὶ ἀνθρώπων ἀπαντᾷς τὴν τέφραν τῶν ἀνθρώπων.
Ποῦ πλέον τὸ ἰδανικόν, αἱ τέχναι αἱ ὠραῖαι;
Εἰς τὰ μουσεῖα σήπονται κονιορτώδεις γραῖαι
κ’ οἱ ἐμπνευσμένοι δεξιὰν ἐκτείνουσιν ἀπόρου·
ἀντὶ τοῦ Οὔγγου, ὁ Ζολᾶ – ἡ μοῦσα τοῦ βορβόρου·
ἀντὶ Μοζάρτου, ψίθυρον ἀψύχων ἤχων εὗρον,
βωμολοχίαν μουσικῆς, γαργάλισμα τῶν νεύρων...
Ἡ ἀνθρωπότης ἔχασε τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν
καὶ θεωρεῖ τοῦ Ραφαὴλ ψυχρῶς τὴν Παναγίαν·
ὤ, ἡ καλαισθησία της εὐκόλως δὲν ἐνδίδει·
εἰς τὴν πραγματικὴν Σχολὴν τὸ γέρας τώρα δίδει.
Ἐκείνη ὅλα φυσικῶς ἀπεικονίζει μόνον·
ἑταίρας κνήμην, λάχανον καὶ... γαῦρον ἔτι ὄνον.
Πλὴν ἂν αὐτὰ πολιτισμὸς καλοῦνται· βαρβαρότης,
σὺ ἔσο μόνον δι’ ἡμᾶς καὶ μήτηρ καὶ θεότης.