Ἂν ὅ, τι βλέπω κράζεται τοσοῦτον ἀλλοκότως
πολιτισμὸς καὶ πρόοδος καὶ φῶς φωτίζον τ’ ὄμμα,
Ὤ! τότε εἶμαι βάρβαρος, ὤ, τότε θέλω σκότος·
φέγγει καὶ ἡ τοῦ τάφου δᾷς, ἀλλὰ φωτίζει πτῶμα!
Μεῖνε, πατρίς μου βάρβαρος, ἂν βαρβαρότης εἶναι
ἡ φύσις καὶ ἡ ἀρετή· φῶς σκοτεινὸν ἀρνήσου.
Εἰς τὸ σκιῶδες λυκαυγὲς τὸ πάναγνον σου μεῖνε
καὶ τὸ τυφλῶττον τοῦτο φῶς ὡς ἔρεβος φοβήσου...
Κοιμοῦ, κοιμοῦ ὑπὸ σκιάν, πιστή, ἡμιαγρία,
ἀγρότις ὑγιαίνουσα, ἀπέριττος, τιμία.
Φοβοῦ τὸ κατακαῖον φῶς, τὸ φλέγον πᾶσαν πίστιν,
τὸ σβήνον πᾶσαν ἀρετήν, ἀκόμα καὶ τὸν Κτίστην...
Τὸ φῶς, ὃ βαῖνον αὐθαδῶς τὰ πάντα καταβάλλει,
καὶ τὴν ἀθάνατον ψυχὴν εἰς τέφραν μεταβάλλει.
Ἄφες τὰ τηλεσκόπια κ’ εἰς τ’ οὐρανοῦ τὸ δῶμα
θαύμαζε τ’ ἄστρα τὰ χρυσᾶ μὲ γυμνωμένον ὄμμα.
Ἡ πίστις τηλεσκόπιον, ἡ πίστις εἶναι μόνη·
ἐκείνη βλέπει τὸν Θεόν, ἐκείνη ἀνυψόνει.
Ὕαλοι τἄλλα, φέροντα εἰς τὴν ἀμφιβολίαν,
ἔχοντα ὅρασιν διπλῆν καὶ ὅρασιν καμμίαν.