Κι ακίνητος καιρός περνούσε·
ότανμια βροχερή αυγή,
με τρόμ’ ο λόγγος εβογγούσε
και χάρο εμύρισε η γη.
Αρκούδα εφάνη· μαύρη, πίσσα,
ωσάν τον άδη σκοτεινή·
τα δύο της μάτια ήταν λύσσα,
πλην ήρχουνταν σαν Χριστιανή...
Το Ευαγγέλιο μασσούσε
μέσα σε στόμα αιματηρό,
και κάθε νύχι της κρατούσε
σταυρό που σταύρονε σταυρό...
Κ’ είπε σε χοίρο ξαπλωμένο
μέσα σε λάσπη περισσή·
«Τον τόπο τον εξακουσμένο
τ’ αητού, θενά τον πάρης συ!»