Μιὰ μέρα, ἕνα δειλινό καλοκαιριοῦ δροσάτο, διέκοψε τὸ μάθημα, έπῆρε τὰ παιδιά του κ’ ἐπήγαινε περίπατο σὲ γέρικο λαγκάδι, ποὺ ἥσυχα ζευγάρονε τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι... Σὲ ρίζα δέντρου κάθισαν ἀπάνω κουρασμένοι, γύρω-τριγύρω τὰ παιδιά κι’ ὁ δάσκαλος στὴ μέση, σὰν δεντρουλάκια νειόφυτα σ’ ἐλῃὰ μισογυρμένη, πὤχει κουφάνει ὁ καιρὸς κ’ εἶν’ ἕτοιμη νὰ πέσῃ... Κυκλόνανε γλυκειαὶς αὐγαὶς προχωρημένη δύσι καὶ λουλουδὰκια τῆς αὐγῆς τῆς νύχτας κυπαρίσσι.