Πλὴν βγῆκα ἀπὸ τὴν ταπεινὴ καὶ φτωχική μου σφαῖρα·
μὲ ψήλωσε καὶ μ’ ἄλλαξε τοῦ γάμου Σου ὴ μέρα...
Κἀμμιά φορὰ μικρὴ ψυχὴ καὶ μὲ μεγάλη μοιάζει·
συχώρεσέ με, ἂν μακριά τὸ μάτι μου κυττάζῃ.
Ὤ, τῆς καρδιᾶς ἡ δύναμι μοῦ φέρνει λόγια ξένα
καὶ ἄλλος-ἄλλος γίνομαι ὅταν μιλῶ γιὰ Σένα.
Κι’ αὐτὸ τὸ χῶμα ποῦ πατοῦν, κι’ αὐτὸ μυρίζει ἀκόμα,
σὰν βρίσκεται σ’ ἀνθό κοντά, κι’ ἂς εἶναι τῆς γῆς χῶμα...
Ναί· ὅ, τι ἔχω μέσα μου, στὰ σπλάχνα μου δὲν μένει·
άπ’ τὴν πολλή μου τὴν χαρὰ στὰ χείλη ἀνεβαίνει.